انسان به کارها و اموراتی که در اونها مشارکت داره تعریف میشه، میخوای خودت رو تعریف کنی ببین در چه کاری هستی؟ در چه امری مشارکت داری؟ برای چه امری در تلاش هستی؟ اون موقع خودت رو تعریف کن. بزرگی انسان به بزرگی اموراتی هست که در اونها مشارکت داره. فلانی چقدر بزرگ هست؟ در چه اموراتی مشارکت داره؟ شما اینها رو بگو من به شما بگم چقدر بزرگ هست. اینجا استثناها رو بگذاریم کنار اینکه گفته بشه آقا فلانی مطرح هست که آدم بزرگی بود ولی در کار بزرگی مشارکت نداشت. پاسخ این هست که شرایطش نبود اگر شرایطش بود در چه کاری مشارکت داشت. اینها استثنا هستند و برای خودمون هم تفسیر و تحلیل نکنیم که خب برای ما هم شرایط نیست و اگر شرایطش نبود ما الحمد لله در کارهای بزرگی مشارکت داشتیم چون شرایطش نیست محدود شدیم و إلّا ما که الحمد لله ظرفیت بزرگی داریم و اقیانوس هستیم، یک دریای بزرگ هستیم بی کران هستیم. بله انسان رو باید با اموراتی که در اون مشارکت داره شناخت. به وسعت دیدی که داره، به وسعت نظر و به مشارکت در امورات مختلفی که داره. قرآن ما رو به این فضا دعوت کرده است. فلانی شست هفتاد سال از عمرش میگذره از او میپرسیم چه کار کرده ای؟ میگه خب الحمد لله آدم خوبی بودم، سعی کرده ام آزارم به همسایه ام نرسه و زندگی خوبی داشته باشم، اخلاقم خوب باشه، اول سلام کنم، ادب رو مراعات کنم به امورات اخلاقی ام برسم، به امورات تقوایی ام بپردازم و از اینجور بحث ها. گفته میشه باشه اینها خوب هست ولی اینها از شما یک انسان معمولی ساخته است.
داشتن روحیه و حالت مبارزه و جهاد، حتی اگر در پشت جبهه هستی
این مطلب در آیات قرآن بارز هست، این مطلب در آیات قرآن وجود داره و ما رو دعوت کرده. اگر میخواهیم قرآن رو ببینیم و اسلام رو بشناسیم باید اینها ببینیم. اینکه آقا من میخوام آدم خوبی باشم و هستم این رو باید در آیات قرآن اینگونه ببینیم. مثلا آیات قرآن مومنین رو دعوت میکنه به مبارزه. مبارزه با چه دیدی؟ میفرماید« وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلُونَ في سَبيلِ اللَّهِ » ادامه ی آیه مهم هست، فهم ادامه ی آیه وسعت دید انسان ها هست. فرد در خونه اش نشسته و میگه من در سبیل الله هستم. آیه داره توضیح میده و تبیین میکنه میفرماید«النساء : 75 وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلُونَ في سَبيلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفينَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ الَّذينَ يَقُولُونَ رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْ هذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُها وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ نَصيراً ». شما چه تون شده؟ برای چی اینجوری شدید؟ چرا مبارزره نمیکنید، حالت یک مبارز رو ندارید، احساس یک مبارز در راه خدا و در راه مستضعفین از مردان و مستضعفین از زنان و مستضعفین از کودکان چرا این حالت مبارزه رو ندارید؟ اسلام رو باید اینجا شناخت. برخی مطرح میکنند که سوریه و عراق و اینها به ما چه ربطی داره؟ این آدم اسلام رو نشناخته، این آدم قرآن رو نشناخته، این آدم انسان بزرگی نیست انسان قرآنی نیست. ولو در اون جبهه های نیستی اما حالت مبارز رو داشته باش. « وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلُونَ في سَبيلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفينَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ » چرا حالت مبارز نداری؟ همه ی مبارزین لزوما در خط مقدم نیستند برخی در پشت جبهه هستند ولی شما اون کسانی که پشت جبهه هستند رو هم مبارز تلقی میکنید. اینجا وسعت دید رو میرسونه. آقا! مستضعفین از رجال و نساء و کودکان رو ببین و حالت مبارز داشته باش.
بزرگی انسان به بزرگی دغدغه‌ها و اموراتش است
آدم رو باید با کارهایی که در اونها مشارکت داره و برای اونها دغدغه داره شناخت. فلانی تمام دغدغه ی شب و روزش امورات شخصی اش هست. این ممکن هست که بد نباشه ولی بزرگی این آدم رو اینجوری بشناسیم بزرگی این آدم روبه دغدغه های او، به دغدغه ها برای کارها و اموراتیکه به دنبال اونها هست بشناسیم. آقا امکانش نیست آقا فرصتش نیست آقا شرایطش وجود نداره. گفته میشه باشه، دغدغه اش رو که میتونی داشته باشی.
درس زیارت ناحیه مقدسه، اگر در ماجراهای بزرگ نیستی لااقل دغدغه آن‌را داشته باش
در ادعیه ی ما این دغدغه ها آموزش داده شده اند، در برخی از زیارات ما که آموزش داده شده اند این نوع دغدغه ها آموزش داده شده اند. شما زیارت ناحیه مقدسه رو ببینید، پر از این دغدغه ها هست، فردی که این زیارت رو میخونه در کربلا نیست ولی پر از این دغدغه ها هست.
دعای ندبه، آموزش درآمدن از منیّت و ایجاد دغدغه‌های بزرگ برای ماجراهای بزرگ
دغدغه ی بزرگ شدن داشته باشیم، دغدغه ی مشارکت در امورات بزرگ داشته باشیم، دغدغده ی حضور در صحنه های بزرگ داشته باشیم. دعای ندبه دغدغه ی بزرگ شدن هست، دعای ندبه دغدغه ی مشارکت در صحنه های بزرگ هست. دعای ندبه آموزش داشتن دغدغه های بزرگ هست. آموزش دیدن کارهای بزرگ و دیدن امورات بزرگ هست. دعای ندبه آموزش درآمدن از حیطه ی شخصی هست. دعای ندبه آموزش کنده شدن از" حیطه ی من"، کنده شدن از" برای من، کنده شدن از" دور و بر من "، کنده شدن از" امورات من " هست، دعای ندبه رو اینطوری بشناسیم. وقتی خداوند توفیق میده و در مجلسی دعای ندبه میخوانیم یک مقداری اینگونه به خودمون فکر کنیم خدایا! یعنی من رو اینجا نشوندی که به من یاد بدی" تا چه زمانی میخواهم در حیطه ی خودم باشم ؟ تا چه زمانی فقط به یک متر اطراف خودم نگاه کنم و فقط پیرامون خودم و آنچیز که متعلق به خودم میدانم برای من مهم باشه؟ ". خدایا! تو من رو در دعای ندبه نشانده ای که من رو دعوت کنی به امورات بزرگ، من به موضوعات عظیم و برزگ تر، فراتر از خودم دعوت کنی. به من یاد بدی که این امورات وجود داره و برای اینها دغدغه داشته باش و اینها برای تو مهم باشه. دعای ندبه اگر مطرح شده که ندبه، اگر مطرح شده که ضجه برای خود نیست. این نیست که ای آقا ای امام زمان کجایی که من بد بخت شدم، من بیچاره شدم بیا دست من رو بگیر بیا من رو کمک کن، ای امام عالم ای عالَم همه بیایید سراغ کار من و من رو دریابید. دعای ندبه این نیست، گریه برای این نیست ندبه برای این نیست. اگر از مجلس دعای ندبه بیرون بیاییم و در دغدغه هامون تغییری ایجاد نشده باشه، اگر از مجلس دعای ندبه بیرون بیاییم و بعد از اون مجلس بیشتر و بیشتر برای شخصی مون برنامه ریزی کنیم چه اثری از دعای ندبه گرفته ایم؟ دعای ندبه یعنی فلانی بیا بنشین و یکبار هم که شده برای خودت گریه نکن، ندبه کن ولی نه برای خودت، ضجه بزن ولی نه برای خودت. بیا بنشین و یک تاریخ رو ببین، به وسعت تاریخ نگاه کن، ماجراهای بزرگ، امورات بزرگ آینده رو ببین، شرایط حاکم بر عالم رو ببین و مستضعفین رو ببین، ظالمین رو ببین و اینجا ندبه کن، اینجا ضجه بزن. دعای ندبه دعای توبه نیست دعای ندبه دعای طلب حاجت شخصی نیست. برای توبه و حاجت های شخصی ادعیه ای وجود داره آموزش هایی داده شده است. هر دعایی فرهنگ خودش رو میخواد، ندبه رو باید اینطور دید. دعای ندبه دعای یک جلسه و نیم ساعت نیست، دعای ندبه یک فرهنگ هست، آموزش برای یک فرهنگ هست، آموزش برای دغدغه ها هست، آموزش برای دعوت به امورات بزرگ هست. فلانی چندین جلسه دعای ندبه رفتی ماه ها و سالهاست هرهفته در جلسات دعای ندبه مشارکت میکنی، آیا از این فرهنگ در وجود تو اثری پیدا میشه؟ ما فکر میکنیم دعای ندبه مثل قرآن خواندن و نماز خواندن هست و میگیم بریم بنشینیم جلسه ی دعای ندبه یک ثواب ببریم. دعای ندبه برای ثواب بردن نیست، فکر نکنیم که میریم جلسه ی دعای ندبه و خب الحمدلله خدا به ما یک توفق داد و در جلسه ی دعای ندبه شرکت میکنیم. بله توفیق خدا هست ولی تو اینجوری فکر نکن چون این فایده ای برای تو نداره. دعای ندبه یک فرهنگ هست. در ادعیه فرهنگ دعا و اینکه این دعا چه فرهنگی رو قرار هست که به من یاد بده برامون مهم باشه؟ قرار است چه دغدغه هایی در من ایجاد بشه؟ اگر قائل به این هستیم که این دعا از اهل بیت علیهم السلام هست و اهلبیت علیهم السلام انسانهایی عالم و حکیم و دانا و ولی هستند خب قرار هست در این دعا چی به من یاد بدن؟
