سوره انسان سوره زندگیه سوره ای هست که می شه درش زندگی کرد می شه درش رشد کرد می شه درش تذکرات زیادی برداشت کرد می شه درش اصول زندگی رو یافت و اصول رشد رو یافت. سوره انسان دستور العمل انسان قابل شدنه.
معیار چک کردن لحظات زندگی: فلانی آیا درب خانه اهل بیت ع هستی؟
سوره انسان دستور العمل انسان مد نظر شدنه. در سوره انسان میشه زندگی قابل رو دنبال کرد زندگی مد نظر. انسان باید یه جوری زندگی کنه که مد نظر قرار بگیره مورد توجه قرار بگیره. در آیه اول سوره انسان خداوند می فرماید که اعوذ بالله من الشیطان الرجیم هل اتی علی الانسان حین من الدهر لم یکن شیئا مذکورا. آیا بر انسان دوره هایی از زندگیش گذشته که شی قابل ذکری نباشه؟ یعنی ای انسان حواست باشه اگر یه دوره ای بر تو گذشته که شیء مذکوری نبودی مورد توجه خدا نبودی مد نظر نبودی مورد ذکر خدا نبودی پس چی بودی؟ اگر یه دوره ای بر تو گذشته که درب خونه نبودی پس کجا بودی؟ لحظه های زندگی اوقات زندگی برای انسان مهم باشه. انسان برای اوقات زندگیش معیار داشته باشه. من کجا هستم؟ چی هستم؟ چطور هستم مد نظر کی هستم؟ مدنظر چه کسی هستم؟
کلام امام ع نهفته در سوال سوره انسان: ای شیعه در تمام لحظات زندگی در خانه من باش
در این سوال آیه اول سوره انسان سوالات زیادی نهفته هست. فلانی آیا دوره ای بر تو گذشته که شیء مذکوری نباشی؟ شما پاسخ می دی ، بله. و سوال پیش می آید دوباره یعنی این سوال درش سوالات وجود داره. پس کجا بودی؟ دیدی یه کسی یه دوست قدیمی رو می بینه می پرسه کجاهایی؟ خداوند در این سوال از انسانها پرسیده کجاهایید؟ کجایی فلانی نیستی؟! خدا اینطوری سوال می پرسه. فلانی کجایی نیستی؟! ما این سوال رو باید در روز از زبان خداوند از زبان سوره انسان از خودمون بپرسیم بارها و بارها بپرسیم این صدا رو بشنویم صدای سوره انسان ، کلام خداوند در سوره انسان رو خطاب به خودمون بشنویم فلانی کجاهایی؟ فلانی کجایی نیستی؟ وقتی انسان در دوره ای از زندگیش خدای نکرده مسیری رو میره که مسیر خوبی نیست، اونجا این صدا رو بشنوه. کلام خدا، فلانی کجایی نیستی؟! این کلام ، کلام خداست که در قرآن پیدا شده، که در قرآن مطرح شده. این کلام، کلامهای در قرآن کلام خداست. خطابهایی که به انسان انجام میشه خطاب خداست به انسانها. و خطاب اولیاء خدا به انسانها. شما امام ع رو ببینی چی می خوای بشنوی؟ شما امام ع رو ببینی چی می خوای بشنوی؟ میگی آیا می شه امام من با من حرف بزنه؟ قرآن حرف امام ع هست. مگه نداریم امام ع قرآن ناطق . شما کتاب قرآن رو برمیداری می خونی، بری در کنار امام ع قرآن رو می شنوی. خوب این کلام امام هل اتی علی الانسان حین من الدهر لم یکن شیأ مذکورا . فلانی دوره هایی بر تو گذشته، آیا دوره هایی برتو گذشته که مورد توجه ما نباشی؟ مذکور ما نباشی؟ مدنظر ما نباشی؟ شیء قابلی برای ما نباشی؟ دوستان، ما همه مشتاق امام ع هستیم. ولیکن بدونیم امام ع قرآن ناطق هستند. اگر با امام ع مواجه بشیم امام ع با قرآن با ما صحبت خواهند کرد. امام ع صدای قرآن هستن. آیه اول سوره انسان رو بشنویم. آیه اول سوره انسان رو آویزه گوش کنیم. بارها ممکنه آرزو داشته باشیم که آیا می شه من کلامی از امام ع بشنوم؟ آقا بشنو. آیه اول سوره انسان رو بشنو. شما گمان کن که یه مسیری باز شده از امام ع سوالی بپرسی حرفی بپرسی، مطرح کنی نامه ای بنویسی و از ایشون بپرسی که آقا یه کلامی به ما بفرمایید یه حرفی به ما بفرمایید. امام ع بنویسند که فلانی کجاهایی؟ اصلا معلوم هست کجایی؟ اگر قراره تو شیء قابل ذکری باشی باید اینجا باشی. در خانه امام ع . معلوم هست کجایی؟ شما گمان کنید که امام ع یه چنین جملاتی بنویسند. ایشون قرآنی پاسخ داده اند . چون آیه اول سوره انسان رو نوشته اند.
سوال سوره انسان، مملو از محبت و احترام
در آیه اول سوره انسان خداوند شخصیت انسان ها رو حفظ میکنه. احترام انسانها رو حفظ می کنه. سوالی که حاکی از رعایت شخصیت انسانهاست. سوالی با احترام. می تونه سوال پرسیده بشه که بسیاری از اوقات هست که شما قابل ذکر نیستید. یا سوال پرسیده بشه که آیا یه موقعی هست که توی انسان ، قابل ذکر باشی. سوالی که شخصیت انسانها رو حفظ می کنه . در کمال احترام و ادب. سوالی پرسیده می شه که تو انسان به فکر فرو بری. آیا اوقاتی هست که شیء قابل ذکری نباشی. حالا این انسان مخاطب 99 درصد اوقاتش شیء قابل ذکری نیست. ولی سوال کننده خیلی با احترام و خیلی با محبت سوال می پرسه. فلانی آیا اوقاتی هست که تو شیء قابل ذکری نباشی . چقدر این سوال احترام داره. چقدر این سوال محبت درش نهفته است. یه شیعه ای، اسماً شیعه هست ولی در عمل بسیار فاصله داره از فضای شیعه بودن، از فضای خانه اهل بیت ع از فضای ذکر امام ع. امام علیه السلام که از او سوال می پرسه با احترام سوال می پرسه برای شخصیت او ارزش قائل میشه، با محبت بسیار، نمیگه فلانی تو هیچ وقت نیستی! واقعا برخی از شیعیان برخی از ما ها سزاوار این هستیم که از ما پرسیده بشه، فلانی اصلا تو نیستی... ولی اینطوری پرسیده میشه فلانی یه موقع هایی هست که تو نباشی؟
سوال سوره انسان: «أینَ الانسانُ؟ ای انسان کجایی؟»
این سوال انسان عاقل رو انسان فهمیده رو خُرد میکنه، اوضاع خودمون رو ببینیم احوال خودمون رو ببینیم، تصور کن خداوند توفیق بده برسیم خدمت امام علیه السلام، امام علیه السلام دست بزنند بر شونه ی ما، بگن فلانی اوقاتی پیش میاد در زندگیت که در خونه ی ما نباشی؟ اوقاتی پیش میاد در زندگیت که وصل به ما نباشی؟عاقل میفهمه، برداشت می کنه، نمیگه که خب پس من احتمالا همیشه درب خانه ی امام علیه السلام هستم، امام علیه السلام اینطوری از من سوال پرسید. نه فلانی عاقل باش، این سوال یعنی اصلا کجاهایی؟ سوال اول سوره ی انسان معیار می خواد، ما باید معیار داشته باشیم در زندگی، با معیار ها خودمون رو بسنجیم نسبت به پاسخ سوال اول سوره ی انسان خودمون رو بسنجیم، خداوند یه سوال پرسیده از انسان، دو تا سوال نپرسیده یک سوال پرسیده، فلانی کجاهایی؟ اگر این سوال رو متکلمش رو قرار بدیم امام علیه السلام با عنوان قرآن ناطق، امام علیه السلام یک سوال از شیعیان پرسیده، ای محب ای شیعه کجاهایی؟ ای محب کجایی؟ در دعای ندبه می خونیم که (اَینَ بَقیَۀ الله) ، بَقیَۀ الله کجاست؟ اون دعاست ما می خونیم، خداوند در قرآن خونده امام علیه السلام در قرآن می خوانه، ای محب کجایی؟ ای شیعه کجایی؟ ای انسان کجایی؟ دعای ندبه رو بخون ولی حرف رو با حرف پس نده، بدون، خداوند کلامی فراتر مطرح کرده، ای محب کجایی؟ ای انسان کجایی؟ (اَینَ الانسان)؟ انسان در خونه ی کی هستی؟ انسان کجا هستی؟بله معیار محبین معیار شیعیان اهل بیت علیهم السلام، امام علیه السلام باشه. شما این سوال اول سوره ی انسان رو قرار بده به عنوان نطق امام. امام قرآن ناطق. یعنی این کلام نطق امام. امام علیه السلام داره برای شما سخنرانی می کنه، داره برای شما حرف میزنه یک کلام مُعجِز. یک کلام مختصر ولی حرف دار، ولی پر مغز، مطلب دار، ای انسان ای محب ای شیعه، آیا اوقاتی بر تو گذشته که شی قابل ذکری نباشی؟ یه سخنرانی کوتاه، تویِ شیعه قرار بود همیشه به من وصل باشی، قرار بود شیعه ی من باشی محب من باشی، سوال می پرسم آیا در زندگیت اوقاتی پیش اومده که اینجوری نباشی؟
ابتلائات در زندگی به خاطر سمیع و بصیر شدن در مورد سوال سوره انسان
خداوند توفیق بده که بتونیم این کلام رو به خودمون بگیریم، بتونیم این کلام رو به خودمون بگیریم. بتونیم بشنویم، این حرف رو بشنویم، این صدا رو بشنویم، بله خداوند انشاءالله توفیق بده که ما بشنویم، ببینیم، متوجه باشیم، این فضا در آیه دوم سوره ی انسان هست، خداوند می فرماید: (إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشاجٍ) اینجا موضوع رو تموم نمیکنه، خلقتون کردم حالا رها برید! نَبْتَليه ، مبتلا تون میکنم. یعنی دست از سرتون بر نمی دارم. آنقدر شما رو مبتلا می کنم به ابتلائات مختلف تا بالاخره بشنوید ( فَجَعَلْناهُ سَميعاً بَصيراً )، تا بالاخره بشنوید، بالاخره ببینید، بالاخره متوجه بشید، اینجاست که یک انسان باید عاقل باشه و این جمله رو آویزه ی گوشش بکنه که آدم باید خودش آدم باشه، بعضی انسان ها اصرار دارند که پنجاه سال در دوره ی نَبْتَليه ، بمونند، دوره ی ابتلائات بمونند. خب چه کاریه؟ آدم باید خودش آدم باشه.
