از آیه 14 سوره حدید معلوم میشه که در دنیا در ظاهر کنار جمع خدایی بودن ملاک نیست . یک کسانی هستند که در ظاهر در کنار جمع خدایی هستند ولیکن «فَتَنْتُمْ أَنْفُسَكُمْ» ، نفسشون در فنته هست ، یه نوع رفتارهایی دارند که این رفتار ها باعث میشه که اونها از نور بهره نداشته باشند
در آیه ی 14 سوره ی حدید خداوند می فرماد که؛ « يُنادُونَهُمْ أَ لَمْ نَكُنْ معکم» اون منافقین به مؤمنین می گند که آیا ما با شما نبودیم ؟ مگه ما با شما نبودیم ؟ ما هم که در کنار شما بودیم ، ما هم که در معیت شما بودیم . بله می فرماد که؛ «يُنادُونَهُمْ أَ لَمْ نَكُنْ مَعَكُم» مؤمنین را صدا میزنند که مگه ما در دنیا در کنار شا نبودیم ؟ «قالُوا بَلى» بله ، مؤمنین در پاسخ می فرمایند که بله شما در کنار ما بودید . پس تا این جای بحث معلوم میشه که این افراد در دنیا در ظاهر کنار هم بودند ، «وَ لكِنَّكُمْ فَتَنْتُمْ أَنْفُسَكُمْ» ولیکن خودتون نفستون را به فتنه انداختید «وَ تَرَبَّصْتُمْ وَ ارْتَبْتُمْ وَ غَرَّتْكُمُ الْأَمانِيُّ حَتَّى جاءَ أَمْرُ اللَّهِ وَ غَرَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُور» .
پس! از این آیه معلوم میشه که در دنیا در ظاهر کنار جمع خدایی بودن ملاک نیست . یک کسانی هستند که در ظاهر در کنار جمع خدایی هستند ولیکن «فَتَنْتُمْ أَنْفُسَكُمْ» ، نفسشون در فنته هست ، یه نوع رفتارهایی دارند که این رفتار ها باعث میشه که اونها از نور بهره نداشته باشند ، از اون نوری که در قیامت در کنار مؤمنین خواهد بود ، ممکنه که حتی در دنیا گمان کنند که از نور بهره دارند ولی این طور نباشه ، یعنی باشند جزو اون آیه ی سوره ی بقره که می فرماد «اسْتَوْقَدَ ناراً» ، یه چیزی برای خودشون بر پا کنند و گمان کنند که اون نور داره ، اون نور نداره. در قیامت این پیدا میشه ، در صحنه های مقاطعی از آخر الزمان این پیدا میشه که نور نبوده و این بودن اون افراد در کنار جمع مؤمنین یک بودن ظاهری بوده ، یک حضور ظاهری بوده .
اگر کسی در معیت جمع خدایی باشه و به هر بهانه ای خودش را به فتنه بندازه ، اون احتمال خطر براش هست . باید سریعا برگرده ، نباید تو اون فضا بمونه . اگر اون فضا را ادامه بده آرام آرام میشه مصداق «وَ تَرَبَّصْتُمْ»، در ادامه میشه «وَ ارْتَبْتُمْ»، در ادامه دچار «أمانی» میشه، اگر فرد به این جا برسه دیگه امید نجات نداره ، باید برگشته باشه . چرا که می فرماد: «حَتَّى جاءَ أَمْرُ اللَّهِ»
بله! اگر کسی در معیت جمع خدایی باشه و به هر بهانه ای خودش را به فتنه بندازه ، اون احتمال خطر براش هست . اگه کسی خدایی نکرده به فتنه افتاد ، به هر بهانه ای ، به هر دلیلی مسیری را رفت که نفسش به فتنه افتاد باید سریعا برگرده ، نباید تو اون فضا بمونه . اگر اون فضا را ادامه بده آرام آرام میشه مصداق «وَ تَرَبَّصْتُمْ» ، تو اون فضا صبر کردی و انتظار گشایش از جای دیگه ای داشتی و حتی گاهی فرد در اون فضای « تَرَبَّصْتُمْ» ممکنه این انتظار را داشته باشه و این امید را در دلش داشته باشه که یک مشکلی ، یک موضوعی برای جمع خدایی پیش بیاد که بر اساس اون اثبات بشه که مسیر خودش درسته ، میشه « تَرَبَّصْتُمْ» . خداوند در این جا توفیق نمیده به اون فرد و اگر اصرار بر ادامه داشته باشه میره در فضای «وَ ارْتَبْتُمْ» ، به شک و تردید می افته ، اون یقین از قلبش گرفته میشه ، نور ایمان از قلبش میره و دارای یک سری آرزوهایی میشه بدست نیافتنی و به اون آرزوها مغرور میشه ، به اون خیالات مغرور میشه ، این فرد امید نجات نداره ، اگر فرد به این جا برسه دیگه امید نجات نداره ، باید برگشته باشه .
چرا که می فرماد «حَتَّى جاءَ أَمْرُ اللَّهِ» تا این که امر الله میاد ، وقتی هم که امر الله میاد دیگه این فرد چیزی نداره که برگرده ، فردی که تا این جا پیش روی کرده همه ی پل ها را خراب کرده « وَ غَرَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُور» این جا دیگه شیطان او را از نظام ولایت خدا خارج میکنه . پس اگر کسی دید که نفسش را به فتنه انداخته ، در کنار جمع خدایی دچار فتنه شده ، سریع برگرده ، سریعا از اون فتنه دور بشه ، توبه کنه .
