سوال سوره انسان تذکری برای انسان تا از فضای کفر در بیاید
بله در آیه اول سوره انسان می فرماید که (هَلْ أَتىَ عَلىَ الْانسَانِ حِينٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُن شَيًْا مَّذْكُورًا) آیا بر انسان دوره ای از روزگار گذشته که شئ مذکوری نباشه؟ با توجه با آیات بعد شما این رو چی معنا کن؟ وقتی این آیه رو می خونی چی برداشت کن؟ ای انسان، فلانی آیا بر تو دوره هایی از زندگیت میگذره که نسبت به خلقت انسان کافر باشی؟ دوره هایی از زندگیت میگذره که نسبت به ابتلائات خداوندی در زندگی تو در زندگی خودت کافر باشی دست خدا رو نبینی؟ آیا دوره ای بر تو می گذره که تو نسبت به موقعیتهای سمیع و بصیر شدن کافر باشی؟ آیا روزهایی بر تو هست که تو نسبت به هدایت به سبیل کافر باشی؟ راه پیش روت قرار داده میشه کفر می ورزی، بهاء نمیدی، آیا در روزگار تو چنین دوره هایی گذشته؟ اگر چنین دوره هایی گذشته بدان که تو در مسیر انسان مذکور شدن قدم برنداشتی. تو اون دوره ها قطعا انسان مذکور نبودی لَمْ يَكُن شَيًْا مَّذْكُورًا یعنی قطعا انسان مذکور نبودی.
سوره انسان حاکی از دعوت خدا برای پیدا کردن جایگاه صحیح توسط انسان برای مذکور شدن
ای انسان تو باید بیای یه جایی قرار بگیری که در اون موقعیت بتونی این شرایط رو داشته باشی که مورد ذکر خدا قرار بگیری ذکر خدا به تو اصابت کنه بیا در یه موقعیتی که در تیر رس ذکر خداوندی قرار بگیری اونجا با سبیل آغاز میشه بیا تو سبیل با صفت شکر قدم به سبیل بگذار به سبیل بهاء بده، بیا در سبیل، ای انسان منِ خدا میخوام ذکرت کنم جات خوب نیست به خاطر این سوال آیه اول سوره‌ی انسان اینقدر محترمانه مطرح هست، یعنی ای انسان منِ خدا دوست دارم تو رو ذکر کنم تو جات خوب نیست جات رو خوب کن بیا یه جایی وایستا که بشه ذکرت کرد بشه تو رو ذکر کرد، ای انسان ماجرای خلقتت رو ببین درست نگاهش کن، پس ای انسان مسیر خلقتت رو ببین خوب نگاهش کن درست بهش بپرداز برنامه های زندگیت رو ببین، اتفاقات در زندگیت رو ببین، مسیر زندگیت رو ببین، ماجراهایی که در زندگیت اتفاق میافته رو ببین این میشه نَّبْتَلِيه درست بهش بپرداز بر اساس این موقعیتهای افزایش سمع و بصرت رو پیدا کن و درست بهش بپرداز و وقتی به اینجا رسیدی جای خودت رو پیدا کن راه خودت رو پیدا کن موقعیت خودت رو پیدا کن قرار کجا وایستی، برو اونجا وایستا برو اونجا بایست و پیوسته بایست و با حال و هوای شکر بایست و با رفتار شکر اونجا بایست نه فقط شکر کلامی بلکه شکر عملی با عنوان یک انسان شاکر اونجا بیاست چون منِ خدا میخوام تو رو ذکر کنم، منِ خدا اصلا تمایل دارم که تو رو ذکر کنم، تو رو خلقت کردم که ذکرت کنم تو رو خلقت کردم که تو بیای در موقعیتی که من بتونم ذکرت کنم نه خلقت کردم که فقط یک شئ ای باشی، خلقت کردم که یک شئ مذکوری باشی خلقت کردم که ذکرت کنم، اون چیز که برای منِ خدا مهمه اون چیزی که برای منِ خدا قیمت داره اون چیز که منِ خدا نسبت به تو دوست دارم اینه که تو بیای در موقعیتی که در معرض ذکر من قرار بگیری، نری در موقعیتی که در معرض نسیان من قرار بگیری، بعضی انسانها میرن در موقعیتی که در معرض نسیان خدا هستند نه در معرض ذکر خدا .
لزوم دغدغه داشتن برای حضور در موقعیتی که مذکور خدا باشد
بله من در چه موقعیتی هستم تو چه سبیلی هستم، این باید برای انسان مهم باشه برای انسان دغدغه باشه در سبیلی که هستم آیا سبیل من موقعیتی هست که در اصابت ذکر خدا باشه؟ در معرض ذکر خدا باشه یعنی این انسان باید رفته باشه درون ذکر خدا، خداوند ذاکر او باشه یعنی اینکه ذکر خدا شامل بر او شده باشه ذکر خدا او رو فرا گرفته باشه او رفته باشه درون ذکر خدا ذکر خداوند او رو در بر گرفته باشه نه به این معنا که او ذکر خدا بکنه، ذکر خدا او رو در بر گرفته باشه انسان با توجه به مسیر إِنَّا خَلَقْنَا الْانسَانَ مِن نُّطْفَةٍ أَمْشَاجٍ، نَّبْتَلِيهِ ، جَعَلْنَاهُ سَمِيعَا بَصِيرًا ، هَدَيْنَاهُ السَّبِيل ، با توجه به این مسیر ذکر خدا میکنه باید بره در موقعیتی که ذکر خدا او رو در بر بگیره، بله انسان باید جاش رو معلوم کنه آیا ذکر خدا من رو هم در بر خواهد گرفت.
