برپایه ی معارف درست و بر اساس معارف درست، « شعور» باید حاصل بشه و بر اساس« شعور» باید« حرکت» انجام بشه. تا« شعور» نباشه« حرکت» نیست، معارف تبدیل به«حرف» میشه؛ محصول« معارف» بایستی« شعور» بشه
خداوند توفیق بده که ما حداقل با امام علیه السلام رابطه ی احساسی یک فرزند و پدر، فرزند و مادر رو داشته باشیم( رابطه ی احساسیش رو) .
مثلا مادری فوت میکنه یا پدری فوت میکنه بعد حتی نزدیکانش خواب میبینند یا به هر ترتیبی به این نتیجه میرسن که او که از دنیا رفته جاش خوبه، خیلی جاش خوبه، ولی باز احساس دلتنگی میکنند، چرا؟ چون یک رابطه ای پر از احساس و عاطفه داشتند، و اون رابطه با حضور در کنار هم بیشتر محقق میشده و این الان نیست لذا احساس خلأ میکنند.
امام علیه السلام کی هستند؟ امام عالم. جاشون خوبه؟ بله، خب بهترین مکانها و موقعیت ها برای امام علیه السلام هست. اینها معارف هست، اینها فهم هست، بعد از معارف،« شعور» نیاز هست تا « حرکت» اتفاق بیفته.
برپایه ی معارف درست و بر اساس معارف درست، « شعور» باید حاصل بشه و بر اساس« شعور» باید« حرکت» انجام بشه. تا« شعور» نباشه« حرکت» نیست، معارف تبدیل به«حرف» میشه؛
" محصول« معارف» بایستی« شعور» بشه"
یک بخشی از« شعور» یعنی؛ « یک احساس نزدیک، یک احساس عاطفی، یک احساسی، یک رابطه ای پر از لطافت» .شیعه باید به فضایی برسه که اطرافش نشانه هایی باشه از خلأ حضور امام. شیعه مشتاق شدید ولایت و هدایت امام ع است.
یک بخشی از« شعور» یعنی؛ « یک احساس نزدیک، یک احساس عاطفی، یک احساسی، یک رابطه ای پر از لطافت» .شیعه باید به فضایی برسه که اطرافش نشانه هایی باشه از خلأ حضور امام. اگر یک کسی فرض کنید مادرش فوت کرده، اگر شما شش ماه بعد، یکسال بعد مثلا یک ذکر کوچکی از مادرشون برای او داشته باشید( در حد چند ثانیه) و بعد به ایشون بگید که حال و هوات چیه؟ احتمال زیاد میگه که دلم تنگ شده، من رو بردی در حال و هوای مادرم و حس میکنم دلم برای مادرم تنگ شده.
وقتی نزد یک شیعه ذکری از امام علیه السلام میشه، اگر همون موقع از او بپرسی که حال و هوات چیه؟ میگه دلم برای امام علیه السلام تنگ شده، احساس میکنم جای امام علیه السلام خالی هست.
این یک درجه از« شعور» هست البته بالاتر هم هست و اینکه" دوست دارم دست ولایت او رو بیشتر حس کنم، دوست دارم دست هدایت او رو بیشتر حس کنم" .
