از نعمات بهشت باید استفاده کرد و از ظاهر به سمت خدای باطن حرکت نمود
در بحث بهشت، جنّۀ اون اشیاء و اقلامی که در بهشت هست اونها هم نعمات و ارزاق خداست طبق آیه 325 سوره بقرۀ اهل بهشت میفرمایند که« هَذَا الَّذِى رُزِقْنَا مِن قَبْلُ » یعنی اونجا هم مثل همین دنیا که ارزاقی مطرح بود بحث رزق مطرح هست. میگن ما این رزق ها رو از قبل داشتیم. مهم نحوه ی پرداختن به اون رزق ها هست، در بهشت مشقت کمتر هست یا وجود نداره. در بهشت هرچه هست نعمت هست نقمت وجود نداره. ولی در همین بهشت باید از همین نعمات بگونه ای استفاده کرد و بگونه ای پرداخت که فرد به خدا نزدیکتر بشه. ملک سلیمان علیه السلام یکی از مصادیق نزدیک به جنّۀ هست، فضای جنّۀ گونه ای برپا شد ولی ازدیاد این نعمات و کم شدن نقمت ها دلیل بر این نیست که اون انسان ها به خدا نزدیک تر میشوند بلکه ممکن هست از خدا دورتر بشن. باید خدا رو پیدا کنند. باید قرب خدا رو پیدا کنند باید به خدا نزدیک تر بشن. باید ماجرا رو بفهمند.
بنی اسرائیل به خاطر کم بودن ظرفیت‌شان در شبه بهشت ایجاد شده توسط موسی ع غافلتر شدند
باید بتونن از ظاهر عبور کنند و به سمت باطن، به سمت خدای باطن قدم بردارند. بنی اسرائیل در فضای نزدیک به بهشت گونه ای که بواسطه ی موسی علیه السلام براشون ایجاد شد از ظاهر نتوانستند عبور کنند بلکه غافلتر و دورتر شدند. لذا ظرفیت این انسان ها، ظرفیت بنی اسرائیل این فضای بهشت گونه نیست اینها باید همچنان در فضایی باشند که اونجا نقمت وجود داره تا بتوانند بهتر به خدا برسند. اونها اگر بیایند در این فضای بهشت گونه بیشتر غافل میشن.
دوری از مشقت در بهشت شرط کافی برای قرب نیست
بله جنّۀ یعنی ازدیاد نعمات. فراوانی نعمتها و رفتن به سمتی که دیگه نقمت و بدی و سختی نباشه. در بهشت آدم علیه السلام، داخل بهشت مشقت نیست و وقتی میآد بیرون میگه اینجا مشقت هست. پس بیرون بهشت هرچقدر از جنّۀ فاصله میگیریم مشقت هست ولی نبودن مشقت و زیاد بودن نعمات برای اینکه یک انسان به خدا نزدیک بشه کافی نیست.
