دو وجه ماجراهای اهل بیت ع: صحنه‌ای برای خود ایشان در قبال ربّ و صحنه‌ای برای دیگران برای تاسی از ایشان
نگاه به ماجرا های اهل بیت علیهم السلام؛ بعنوان مثال نگاه به ماجرای امام حسین علیه السلام باید چگونه باشه؟ ماجراهای اهل بیت علیهم السلام دارای دو وجه هستند، یعنی دو ماجرا؛ « یک ماجرا برای خودشون » و « یک ماجرا برای دیگران ». ماجرای امام حسین علیه السلام یک ماجرا برای خود ایشون هست( بعنوان یک انسان، بعنوان کسی که خودشون باید وارد صحنه هایی بشن، بعنوان کسی که خودشون دارای یک مربی، دارای یک رب هستند ) بایستی وارد صحنه هایی بشوند، بایستی رشد کنند، بایستی در قبال رب خودشون رفتار صحیح داشته باشند و« یک ماجرا برای دیگران ». از اون صحنه دیگران درس بگیرند، دیگران استفاده میبرند، اون صحنه به نوعی صحنه ای برای دیگران هست. یکی از جهاتش برای دیگران این هست که دیگران به اون امامِ درون اون صحنه، به اون ولیّ درون اون صحنه یا به تعبیری به اون فردِ درون اون صحنه تأسی میکنند، وقتی تأسی میکنند اون فرد میشه امام اون افراد که تأسی میکنند، میشه« امام » اون افراد در اون صحنه و به دنبال او راه می افتند و میشه« ولیّ » اونها در اون صحنه و از او بهره برداری میکنند، میشه« امیر » اونها در اون صحنه. یک فردی وارد صحنه ای شده و دیگران به او که در اون صحنه ای که برای او هست، برای اون فرد هست تأسی میکنند و اون فرد میشه« امام » این افراد،« ولیّ » این افراد،« امیر» این افراد. پس از این جهت میشه ماجرایی برای دیگران، آیا اون ماجرا برای دیگران هم ترتیب داده شده و از ابتدا در نظر گرفته شده؟ بله ولی اصل ماجرا، محور اون ماجرا برای خود اون فرد هست که او امروز« امام » دیگران هست.
سخنان و افعال امام حسین ع در روز عاشورا حاکی از نوع رابطه ایشان با ربّ‌شان
ماجرای امام حسین علیه السلام ماجرایی برای امام حسین علیه السلام هست و دیگران اگر بتونیم در اون ماجرا به امام حسین علیه السلام تأسی کنیم امام حسین در اون ماجرا میشه« امام » ما، در اون ماجرا میشه« ولیّ » ما، و اگر بتونیم بهره ببریم میشه« امیر » ما. اگر بتونیم در اون ماجرا به دنبال ایشون راه بیفتیم میشیم شیعه ی امام. ببینیند ماجرا کربلا ماجرای بین امام حسین علیه السلام و رب امام حسین علیه السلام هست، کل صحنه ها برای این داستان چیده میشه، داستانی که خاتمه ی تا روز عاشورا اش چی هست؟ شما میگی چرا این همه شهادت؟ چرا این همه مصیبت ها و صحنه ها و مقوله ها برای امام حسین علیه السلام چرا باید اتفاق بیفته؟ به رابطه ی بین امام حسین علیه السلام و مربی ایشون نگاه کنیم. این ماجرا جلو میره تا اینکه به« يَأَيَّتهُا النَّفْسُ الْمُطْمَئنَّةُ(27) ارْجِعِى إِلىَ رَبِّكِ » میرسه. صحنه های بر پا میشه، درون صحنه ها قرار میگیره برای اینکه« نفس مطمئنة » بشی. ابراهیم علیه السلام در یک صحنه قرار میگیره( حالا حداقل آنچیزی که به ذهن میآد یک صحنه هست و اون هم در صحنه های مربوط به قیامت هست، آیه ای از قیامت برای رفتن به سمت قلب مطمئنة ). سوال ابراهیم علیه السلام این هست که خدایا! آیا این انسان، ماها وقتی میمیریم، زنده میشیم؟ دوباره به سمت تو برمیگردیم؟ آیا تو رو در قیامت ملاقات میکنیم؟ آیا صحنه ای برپا میشه و تو همه رو زنده میکنی و میآن مقابل عرش تو می ایستند؟ آیا واقعا« إلیه راجعون » هست؟ خداوند آیه ای برای ایشون قرار میده برای اینکه قلب ایشون اطمینان پیدا کنه، یک صحنه قرار میده. صحنه ی عاشورا چندین آیه و چندین صحنه برای امام حسین علیه السلام هست. محصولش میشه« رجعت الی رب ». خب آدم به این صحنه نگاه کنه این صحنه خیلی زیباست. اینکه ما چقدر این رابطه رو متوجه بشیم به توفیق خدا هست، چقدر میشه رابطه ی بین امام حسین علیه السلام و رب خودش رو متوجه شد؟ خوب هست که یک تحقیقی انجام بشه و کلام ها و رفتارهایی از امام حسین علیه السلام که حاکی از رابطه ی ایشون با رب شون در صحنه ی عاشورا هست گردآوری بشه و در کنار هم گذاشته بشه. رفتار بر اساس مشیت، مربی من اینجوری خواسته، مشیّت ایشون این هست، روزها قبل از ماجرا عاشورا ایشون مطرح میکنند که مشیت این هست که ما کشته بشیم؛ رفتار بر اساس رضایت« إلهی رِضاً بِرِضَاک ». اینها باید جمع آوری بشه، جمع آوری بشه و کنار هم گذاشته بشه و آدم تصویر ببینه، یک تصویر از رابطه ی امام حسین علیه السلام با رب خودش.
لقاء الحسین ع برای همراهی با ایشان برای رجعت به سوی ربّ
در صحنه ای از روز عاشورا احتمالا وقتی امام حسین علیه السلام دیگه یاوری ندارند، در صحنه ای که تمام یاوران شهید شده اند میفرمایند که« یا غیاث المستغیثین ». ببینید این فرد که از بزرگترین خوبان عالم هست یک رابطه با رب خودش داره، آدم این رابطه رو ببینه، سعی کنه به این رابطه نزدیک بشه، سعی کنه به حس امام علیه السلام در این رابطه نزدیک بشه. این رابطه رو بشناسیم و بعد اشتیاق پیدا میکنیم و عرض میکنیم که" خدایا! میشه من همراه این فرد باشم ؟" خدایا میشه من بخشی از احساس این فرد رو درک کنم؟ خدایا! این قدر تلاش زیاد ، این قدر رابطه ی زیبا، این قدر صحنه زیاد برای رسیدن به یک دعوت« يَأَيَّتهَُا النَّفْسُ الْمُطْمَئنَّةُ(27) ارْجِعِى إِلىَ رَبِّكِ ». خدایا! این فرد چقدر مشتاق هست؟ خدایا! میشه این فرد امام من باشه؟ میشه من توفیق پیدا کنم و به این فرد تأسی کنم؟ خدایا! اون لحظه ای که امام علیه السلام فریاد میزنه که« إلهی رِضاً بِرِضَاک » میشه من همراه ایشون باشم؟ خدایا! اون لحظه ای که امام علیه السلام با صدایی بلند صدا میزنه« یا غیاث المستغیثین »، خدایا! من مطمئن هستم که شما پاسخ ایشون رو میدی ، میشه در اون صحنه من کنار ایشون باشم و من هم بگم« أغیثینی ». بله خداوند توفیق بده انسان بتونه رابطه ی امام علیه السلام با رب خودشون رو درک کنه. اینها باعث میشه که آدم مشتاق بشه، مشتاق همراهی با امام بشه، مشتاق لقاء امام بشه. چرا لقاء الحسین؟ میگی اگر من به لقاء الحسین علیه السلام برسم خب میتونم همراه ایشون بشم، اگر من همراه ایشون بشم میرم در زمره ی کسانی که« ارْجِعِى إِلىَ رَبِّكِ» برای اونها هست. بله دوستان این رابطه ها رو ببینیم و درک کنیم و به سمت امام علیه السلام کشیده بشیم.
استغاثه به مادر مهربان س در همراهی با امام حسین ع
مطرح میشه که« یا فاطمة أغیثینی » آدم برای این استغاثه بره در رابطه ی زیبای امام حسین علیه السلام با مادر مهربان، اون موقعی که تنهای تنها در صحنه ی کربلا و حتی مطرح هست که از اسب افتاده اند اونجا همراه امام علیه السلام صدا کنه« یا غیاث المستغیثین ».
بر محمد و آل محمد صلواتی بفرستیم أللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
