دو تا رفتار در قبال« بسم الله الرحمن الرحیم» وجود داره؛ تایید« بسم الله الرحمن الرحیم» و تکذیب
إن شاء الله خدا توفیق بده که ما هم اهل« بسم الله الرحمن الرحیم» باشیم و هم رفتارمون به شکلی باشه که تائید« بسم الله الرحمن الرحیم» باشه نه تکذیب.
دو تا رفتار در قبال« بسم الله الرحمن الرحیم» وجود داره؛ تایید« بسم الله الرحمن الرحیم» و تکذیب. اینکه به زبان گاهی فردی بفرماید: « بسم الله الرحمن الرحیم» و در عمل رفتار داشته باشه که اون رفتار تکذیب« بسم الله الرحمن الرحیم» هست، اون رفتار قیمت نداره، باید در عمل هم، رفتار تایید« بسم الله الرحمن الرحیم» باشه.
این واژه( حرف)« بِ» حاکی از یک رفتار هست، حاکی از شروع یک رفتار تاییدی هست؛ " تایید نشانه های الله الرحمن الرحیم" نه تکذیب. وقتی شما میفرمایید که« بسم الله الرحمن الرحیم» یعنی خدایا! من همه ی نشانه هایی که تو در زندگی من از سر رحمانیت و رحیمیت قرار دادی رو تایید کردم، تایید میکنم، تکذیب نمیکنم.
مثلا این فضا رو میشه در آیات خدا ( در رفتار در قبال آیات خدا) دید که گاهی فرد بگونه ای رفتار میکنه که تکذیب آیات خداست. شما میفرمایی« بِ إسم؛ بِ إسمِ الله؛ بِ إسمِ الله الرحمن؛ بِ إسمِ اللهِ الرحمنِ الرحیم» همین قدر تکرار درونش هست.
خب به چی؟ « به نشانه». نمیفرمایی« إسم الله الرحمن الرحیم»( دقت کنید) « إسمِ اللهِ الرحمنِ الرحیم» خودش یک جمله ی خبری کامل هست، مثل« آیات الله الرحمن الرحیم»، « نشانه های الله الرحمن الرحیم» ولی در« بسم الله الرحمن الرحیم» یک حرکت و یک رفتار هست از جانب فرد و لذا به این خاطر میفرماید: « بِ إسمِ اللهِ الرحمن الرحیم» یعنی یک رفتار، وقتی میفرمایید« بِ» این واژه( حرف)« بِ» حاکی از یک رفتار هست، حاکی از شروع یک رفتار تاییدی هست؛ " تایید نشانه های الله الرحمن الرحیم" نه تکذیب.
وقتی شما میفرمایید که« بسم الله الرحمن الرحیم» یعنی خدایا! من همه ی نشانه هایی که تو در زندگی من از سر رحمانیت و رحیمیت قرار دادی رو تایید کردم، تایید میکنم، تکذیب نمیکنم.در رفتارم تکذیب نمیکنم، جوری رفتار میکنم که تکذیب اون نباشه. پس از یک نظر« بسم الله الرحمن الرحیم» فقط یک کلام نیست، توضیح یک عمل هست، عمل یک فرد، تایید نشانه های" الله الرحمن الرحیم" و عمل بر اساس اون و عملی که تکذیب نباشه.
