اسماء خدا بر فعل خدا تقدم دارند، او خالق است قبل از اینکه خلقی کند
بحث ارتباط اسماء خداوند با فعل مربوط به اسماء خداوند این بحث مطرح بود که اسماء خدا تقدم دارند به فعل مربوط به اسماء حداقلش این هست که تقدم شأنی دارند اگر ما تقدم زمانی رو خوب درک نکنیم تقدم شأنی دارند یعنی اینکه خداوند خالق هست چون خالق هست می آفریند نه اینکه چون می آفریند خالق است
اگر قائل بر تقدم فعل خدا بر اسماء او باشیم آنگاه به نوعی قائل به تکامل اسماء خدا خواهیم بود چرا که خدایی که مقداری از عالم را خلق نموده کمی خالق است و بعد از خلقت بیشتر، خالقیت او ارتقاء خواهد یافت در حالیکه خالقیت خدا از ازل تا ابد یکسان است
چند استدلال اینجا وجود داره یکی از استدلالهای دیگر که اینجا وجود داره این هست که اگر ما فعل رو اصل بگیریم و بگیم که چون خداوند می آفریند خالق است فرض کنید خدایی که ده درصد آفرینش رو آفریده فعلا یه میزانی از آفرینش رو آفریده به او میگوییم خالق خدایی که حالا بیشتر می آفریند مشغول آفریدنه و بیشتر می آفریند قرن ها و سالها و میلیاردها سال و زمانهای متعدد و خلقتهای متعدد و عجیب و غریب رو آفرید که قبلا نیافریده بود پس به این خدا میتونیم بگیم که خالق بودنش الان بیشتر شد بهتر شد یعنی اون موقع ما قائل به نوعی ارتقاء در عنوان اسماء میشیم خالق بودن خدا روز اول صفت خالق بودن اسم خالق بودن خدا در روز اول با روز آخر هیچ فرقی نداره علیم بودن خدا چه اسم فاعل بگیریم چه صفت خداوند بگیریم صفت مثلاً مشبّه بگیریم در روز اول با روز آخر هیچ فرقی نداره همین که شما قائل باشی که فرقی نداره در روز اول تا روز آخر از اول تا آخر هیچ فرقی نداره یعنی اون رو مجزا کردی از فعل یعنی اون رو جدا کردی از فعل .
