سه شنبه 17 ربیع الاول 1437 – حکیم-(ولادت رسول الله ص و امام صادق ع)
حس و حال سربازی با رفتن در میدان نبردی که امام ع محور آن است
حس و حال سربازی؛ وقتی« سربازی برای امام علیه السلام » مطرح میشه، این موضوع نیاز به یک حس و داره، وقتی شما میگی که من الان سرباز هستم و دوست دارم که سرباز باشم و سربازی کنم، این نیاز به درک یک سری موضوعات داره که به تبع اون حس وحال هست. مثال عرض کنیم؛ شما فرض کنید که در دوران جنگ هستید و در مرزهای کشور جنگ هست، خاکریز زده اند و یکسری سرباز ها اونجا جنگ میکنند. شما نمیتوانی در خانه ی خودت نشسته باشی و بگی که من حس و حال سربازی دارم« حس و حال سربازی رو باید در میدان جنگ داشت ». باید بری کنار خاکریز، باید اونجا باشی. بعبارت دیگر؛ « برای حس و حال سربازی باید در صحنه ی جنگ، در صحنه ی نبرد، در میدان نبرد باشی ». وقتی« حس و حال سربازی » مطرح میشه یعنی« حس کردن صحنه ی نبرد ، حس کردن حضور در میدان جنگ ». نمیشه شما در خانه و کاشانه ی خودت باشی و حس حضور در صحنه نداشته باشی و بعد بگی که من حس سربازی دارم. « بایستی درک حضور در صحنه رو داشته باشی ». ضمن اینکه درک داشته باشی که در صحنه هستی این باور و این حس رو داشته باشی که گرداننده و محور این صحنه نبرد امام علیه السلام است. یعنی حس سربازی فقط با نگاه امام در میدان کامل نمیشه بلکه باید خودت بری در میدان. امام در میدان هست و من هم باید بروم درون میدان. باید صحنه ی نبرد رو حس کنیم، هم باور داشته باشیم که امام علیه السلام درون میدان هستند و هم خودمون اون میدان و حضور در اون میدان و صحنه رو حس کنیم. اونجاست که فرد به سربازی کشیده میشه، این حس و حال در اون فرد ایجاد میشه. یعنی اون مطلب« امامِ در میدان » باید در انسان دغدغه ایجاد کنه، باید در انسان تحول حرکت ایجاد کنه که حرکت به سمت میدان، حرکت به سمت صحنه. پس حضور در صحنه مهم هست.« جستجوگر صحنه ها بودن و حضور در صحنه ها » مهم هست. یک کسی نمیتونه بگه که من سرباز انقلاب بوده ام اما در هیچ کدام از صحنه های انقلاب نبوده است. چه جوری سرباز انقلاب بوده ای؟ چه جوری الان ادعا میکنی حس و حال سربازی انقلاب داری در حالیکه در هیچ کدام از صحنه های انقلاب نبوده ای و نیستی. بله بالاخره فرد بایستی یک میدانی یک بخشی از صحنه ی نبرد رو پیدا بکنه و بره و در اونجا جایگاه خودش رو پیدا بکنه و در اونجا قرار بگیره.
