جمعه 29 صفر 1437 منزل آقای کشتکار( شب شهادت امام رضا علیه السلام )
درسی از اباالفضل در به سوی فرات:«امام من در میدان نبرد تنهاست»
پس دوستان! ما اینگونه اباالفضل علیه السلام رو بشناسیم. یعنی این درس رو از اباالفضل علیه السلام بگیریم، حس و حال اباالفضل به سوی فرات. درس بگیریم، امام من در میدان تنهاست. این حس و حال اباالفضل علیه السلام بوده یا نه؟ میفرمایید بله. من هم این حس و حال رو بگیرم که« امام من در میدان تنهاست ».
دغدغه و فرهنگ شیعه:«یافتن میدانی که امام ع در آن قرار دارد»
فلانی میگه اصلا کدوم میدان؟ امام؟ در میدان؟ امام که در پس پرده ی غیبت هست. اینجاست که بحث معرفت به امام زمان صلوات الله علیه مطرح میشه و آدم باید امامش رو بشناسه. چرا من میدان های حضور امامم رو نمیشناسم؟ نکنه من از این میدانها غافل هستم، من اصلا نمیدونم امام هست یا نیست( اینکه نمیدونم به جهت اطلاعات نیست چون از هرکسی که میپرسی امام زمان هست؟ میگه بله، عین این هست که از یک فردی که در صحنه ی عاشورا نبوده در همون زمان روز عاشورا چندین کیلومتر اونطرف تر بوده و از او میپرسی امام حسین هست؟ میگه بله، روز قبلش پرسیدی هست؟ میگه بله، روز بعدش هم میپرسی هست؟ میگه بله، چون این اصلا نمیدونست که دیروزی عاشورایی بود و امام در میدانی بود این اطلاعات هست ) من با امامت امامم آشنا باشم، جستجوگر امامت امامم باشم. این دغدغه برای من پررنگ بشه، نه اینکه گمان کنیم که در یک جلسه و ده دقیقه خب برای من معلوم بشه که امام من در چه میدانی هست و چه کار میکنه و من برم در همون میدان، نه! یک عمر انسان باید اینجا بدوه. یک شیعه یک عمر باید در این میدان به جستجو باشه. اون ماجرای« أینَ » در دعای ندبه اینجا هاست، یعنی این ماجرا از اینجاها شروع میشه. این دغدغه در وجود آدم بیاد، این فرهنگ رو پیدا بکنه که امامم در عرصه ای هست، در میدانی هست. چون خیلی اوقات نگاه ما به امام زمان صلوات الله علیه فرهنگ مون نسبت به امام علیه السلام واقعا« امامِ در مثلث برمودا » هست، حتی شما میبیند که در این زمینه کتاب مینویسند. امام علیه السلام در مثل برمودا زندگی میکنه یا امام علیه السلام در فلان سرزمین دوردست زندگی میکنه برای خودش به زندگی مشغول هست تا اینکه یک روزی ماجرای ظهورشون رقم بخوره، این یعنی غفلت از امام. خدایا! اباالفضل علیه السلام به من درس داد؛« درس دغدغه ی امام در میدان، درس غافل نشدن به اندازه ی یک آب خوردن از امام در میدان ». این فرهنگ خیلی مهم هست، در وجودمون این رو بزرگ کنیم، امام در میدان. اول این رو در وجودمون پررنگ کنیم، بزرگ کنیم، به خودمون نهیب بدیم« امام در میدان ». تا وقتی در وجود ما این باشه و نگاه ما اینطور باشه که" امام مون یک جایی زندگی میکنه و مشغول کار و بار خودش هست " این نگاه غفلت از امام رو میآره.
