ابرار چه در دنیا و چه در بهشت از کأس می‌نوشند ولی در دنیا مزاج آن کأس کافور است، کافور و سردی حاکی از بُعد مسیر می‌باشد و در بهشت مزاج کأس زنجبیل است، زنجبیل و گرمی حاکی از نزدیک بودن خانه می‌باشد
بله در آیات سوره ی انسان می فرماید که إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كاَنَ مِزَاجُهَا كَافُورًا ابرار در دنیا از ظرفی می خورند از ظرفی می نوشند که مزاجش کافور هست، وقتی ابرار تو دنیا هستند اشیاء قیمتی درون خونه بهشون میرسه اونها مستقیم از اون اشیاء تغذیه میشند ولی یه ویژگی داره اون ظرف، اون ظرف اون مسیر که این اشیاء بهشون میرسه یه ویژگی داره كاَنَ مِزَاجُهَا كَافُورًا همین اتفاق در بهشت میافته در آینده، وَ يُسْقَوْنَ فِيهَا كَأْسًا كاَنَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلا همین اتفاق در آینده میافته اینها از همون مسیر از همون ظرف می خورند از همون ظرف تغذیه میشن ولی اون ظرف یه ویژگی داره كاَنَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلا این اتفاق در آینده هست، در بهشت هست، در جنت هست، ممکنه یکی بپرسه فرق این دو تا چیه؟ عرض میشه که آیه اول مربوط به دنیاست، تو دنیا فاصله تا اندرونی خانه زیاد هست ظرفی که از اونجا میاد مسیری که از اونجا میاد پوشش هاش بیشتر میشه و خنک تر هست، گاهی در معنای کافور میگن سردی، یعنی فاصله زیاد هست، ابرار تو دنیا از کأس می خورند یعنی ظرفی که مال تو خونه هست و اشیای تو خونه رو آورده ولی فاصله زیاد هست، در بهشت فاصله خیلی نزدیک هست، ظرف غذا، طَبَق اشیاء قیمتی رو از تو خونه میاره میده دست شما، شما احساس میکنی ظرف هنوز گرم هست هنوز گرمای تو خونه در ظرف هست.
