أللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم...در ماه رجب دعای ماه رجب رو که نگاه میکنی از ابتدا تا انتهای دعا فضای رحمانیت خداست،اسم الرحمن خداست،چقدر وسعت داره اسم الرحمن چقدر عمیقه،چقدر دقیقه، رحیمیت نه ها،رگه هایی از رحیمیت هم هست،ولی تو این فضا،فضای «یا من یوتی الکثیر بالقلیل،یا من یوتی من سئل،یا من یوتی من لم یسئله،و من لم یعرفه » فضای رحمانیت خداست،یعنی در این دعا و بالطبع در این ماه ما توجهمون به سفره ی رحمانیت خدا باشه،که بر سر چه سفره ای نشستیم.
رحمانیت یعنی هر کی هستی می تونی بیای سر این سفره بنشینی
دوستان رحمانیت یعنی هر کی هستی،میتونی بیای برسر این سفره بنشینی،در هر جایگاهی،هر نمره ای که به خودت فکر میکنی میدی،پایین،بالا،اگه فکر میکنی خیلی دوری،میتونی سر این سفره بنشینی،هر کسی که فکر میکنی هستی میتونی بر سر این سفره بنشینی،چرا؟فضا،فضای رحمانیته،دعوت عامه،محبت ها عامه،همه میتونن بنشینن بر سر این سفره و از این محبت ها بهره ببرن،همه میتونن در فضای یا من یوتی الکثیر بالقلیل باشن،اختصاصی نیست.حالا چرا اینطوره؟ چونکه،چونکه خدا در پیش رو مرحله به مرحله،سفره های عمیق تر،بزرگتر،پر برکت تری رو پهن کرده،و دعوت کرده،بیاین!همه بیاین!با فضا ی رحمانیت از همه دعوت کرده،بیاین بیاین،بر سر این سفره،چرا؟چون من میخام شما بیاین بالا،بیاین ازاین کوهستان بالا بیاین.
رجب، شعبان و رمضان سه مقطع از یک کوهستان هستند؛ کوهپایه، میانه ها، ارتفاعات؛ لیله القدر،قله است
عرض کردم:رجب،شعبان و رمضان سه مقطع از یک کوهستان هستند.رجب مثل دامنه های کوه ،ابتدای کوه،کوهپایه و دامنه های کوهه.شعبان مثل میانها های کوهه و رمضان ارتفاعات کوهه ولیله القدر قله ی کوهه. صلواتی بفرستیم.
بله حس یک انسان در رجب با شروع رجب و حرکت در امتداد رجب حس یک کوهنورده،کوهنوردی که به قله و. ارتفاعات نگاه میکه،نگاه میکنه که من دراین فرصت یک ماهه،حداقل کوهپاییه ها ودامنه ها ی این کوه رو پیموده باشم.خب من چطور این کوه رو کوه نوردی کنم،عزم زیادی میخاد. من کجا و کوهنوردی کوهستان کجا؟نه این حرف رو نزنیم،حالا در دلمون بگیم. ان شا الله به محبت خدا همه به ارتفاعات کشیده میشن،خدا تلکابین هم وصل کرده،ما فقط همراهی کنیم،ما فقط همراهی کنیم،... ما فقط همراهی کنیم.اگه قراره نگاهمون رو از قله کوه بر نداریم،برنداریم،نگاه کن و بالا بیا!این یعنی اعتماد،دوستانی که در مورداعتماد هم اگر سوالی داشتن ،یاصحبتی داشتن،این یعنی اعتماد یعنی اطمینان،یعنی هر کی هستی بالاخره، بالا میای،نمیتونی نیای،حتی اگر برگردی به بالا کشیده میشی.البته خوبه که انسان در فضای اعتماد،همراهیش رو بیشتر کنه. در این فضای از رحمانیت خدا همراهیش رو بیشتر کنه.نگه که خدایا!سفره که پهنه،رحمانیت هم که همه جا رو فرا گرفته،منم که غرق در رحمانیت خب من رفتم،خب این چه کاریه؟تو نمیتونی،چرا خودت رو معطل میکنی؟چه خوبه که آدم لذت ببره و همراهیش رو بیشتر بکنه.بجای کند کردن سرعت حرکتش،شکرش رو بیشتر کنه،اعتماد خدا رو که دید،فضای رحمانیت خدا رو که دید،بله این فضا رو که دیدشکر کنه،بره تو فضای شکر،بگه خدایا تو چقدر باحالی،چقدر مهربونی،چقدر با صفایی،چقدر با مرامی. بله تو ماه رجب شکر کنیم.
اعتماد کنیم؛ یعنی بدونیم که این سفره قابل اتکاست
اعتماد یعنی اینکه بدونی خدا قابل اتکاست،بدونیم که این سفره قابل اتکاست،بدونیم که این فضا هست،بدونیم که اینجورییه.یعنی اعتماد،بدونیم که میشه تکیه کرد،بدونی که این میتونه پایه حرکت تو باشه.خدایا هیچی زیر پام نیست،نکنه سقوط کنم؟نه،خدا میگه به آسمانها نگاه کن،«بغیر عمدٍ ترونها».من باستونی که شما نمی بینی،بغیراز ستونهایی که شما میبینی،من برپا کردم،نیازی نیست تو ببینی،اعتماد یعنی اینکه بدونی بر ستونهایی ایستادی که نمیبینی.نگاه نکن،نگو خدایا!زیر پام خالیه،خدایا نکنه بیفتم خدایا من احتمالا سقوط کنم،اینجوری نمیشه ها!من چی کار کنم؟بغیر عمد ترونها،خدا میفرماید،من آسمانها رو برپایه هایی که شما نمیبینی افراشتم،یا بغیر از ستونهایی که شما میبینی افراشتم....
