جلسات معارفی، هدایت هستند که خیلی قیمت دارن، در سفرهای قبل، بیشتر جلسه معارفی داشتیم، اما در این سفر میخواهیم با ولایت امام علیه السلام، بیشتر آشنا بشیم.
بله عرض شد که إن شاء الله میخواهیم که در این سفر کمتر به معارف بپردازیم، کمتر به جلسات معارفی بپردازیم. در سفرهای قبل گاهی اون جوری هم که دوستان ذکر میکنند، قابل توجه، جلسات معارفی بود.
جلسات معارفی یعنی هدایت، پس ما بهره ها مون رو بر اساس هدایتها میبردیم. نور هدایت ها بر قلب مون اثر میکرد، قلبمون نورانی میشد، در محضر امام علیه السلام ارتفاع میگرفتیم و بهره میبردیم. در این سفر بنامون بر این هست که کمتر جلسه ی معارفی داشته باشیم.
چرا؟ مگه جلسه ی معارفی بد هست؟ نه! خیلی هم خوبه.مگه ذکر معارف و هدایت ها بد هست؟ نه! خیلی هم خوبه. با اینکه جلسات معارفی خیلی قیمت داره، چرا اینگونه رفتار کنیم؟ بله، جلسات معارفی خیلی قیمت داره، اما این بار میخواهیم با ولایت امام علیه السلام بیشتر آشنا بشیم.
دوستان! بیاییم در میدان ولایت امام علیه السلام، امامی ولی، بصیر، عالم، رئوف، کریم.بیاییم در میدان عمل.
دفعات قبل که در سفر بودیم، از فلان دوستمون کسی میپرسید که سفرتون چطور بود؟ ذکر میکرد که خیلی عالی.چرا خیلی عالی؟ در پاسخ میگفت: اینقدر بحث معارفی مطرح شد! اینقدر بحث معارفی مطرح شد!
این بار إن شا الله به توفیق خدا، اگر کسی از فلان دوستمون پرسید که، سفرتون چطور بود؟ إن شا الله به محبت خدا به نقطه ای برسیم در این سفر که، ذکر کنه بسیار عالی بود.بپرسیم چرا؟ بگه نمیدونم، نمیدونم چرا خوب بود.
دفعات قبل میگفت قلبم دگرگون شد. میگفتیم چرا؟ میگفت اینقدر بحث معارفی داشتیم! بمبارانی از معارف و هدایت های قرآنی به سمت قلبم بود، مگه میشد قلبم دگرگون نشه.
این بار بگه که قلبم دگرگون شد. بپرسیم چرا؟ بگه نمیدونم.
دوستان! بیاییم در میدان ولایت امام علیه السلام، امامی ولی، بصیر، عالم، رئوف، کریم.
بیاییم در میدان عمل.
به دو نکته که گفته میشه توجه کنیم، به همون دل بدیم، بریم درون میدان.
در میدان ولایت، رشد کردن راحت تر و بسیار بیشتر است
چه نیازی به بحث معارفی در جوار امام علیه السلام هست؟ اگر دنبال رشد هستیم در جوار امام علیه السلام، چه نیازی به بحث معارفی هست؟ چه نیازی به کثرت مباحث معارفی هست؟ آیا میشه کثرت مباحث معارفی باشه؟ بله میشه. آیا درونش رشد هست؟ بله هست. عرض ما این هست که رشد کردن در جوار امام، راحت تر از این هم میشه، راحت تر از این، بسیار بیشتر رشد کنیم. و اون إن شا الله قدم برداشتن در میدان ولایت امام علیه السلام باشه.
به امام مون« اعتماد» کنیم
به امام مون« اعتماد» کنیم، وقتی به سوی حرم ایشون میریم با اعتماد بریم، وقتی درحرم به سوی ضریح و گنبد ایشون نگاه میکنیم، با اعتماد نگاه کنیم؛ « من به شما بسیار اعتماد دارم» .
نگاه مون حاکی از این باشه که با امامی عالم و مهربان و کریم ِ برفراز عرش، روبرو هستیم، قدم برداشتن مون حاکی از این باشه، حتی اگر شده این ماجرا رو در ذهنمون تصور کنیم، اگر با تصور میتونیم بهتر درکش کنیم، تصور کنیم.
اگر کسی از دوستان به هر دلیلی در حرم، در به سوی حرم، در گوشه ای مثلا قطره اشکی ریخت، حاکی از بی اعتمادی به امام نباشه.
مهمان یعنی کسی که، میزبانی او رو دعوت کرده، او رو راه داده. حالا مهمان اومده گوشه ی خونه، خب یک میزبان داره، میزبانی که عالم هست، میزبانی که کریم هست، این مهمان همش بنشینه و قُرقُر کنه و گریه کنه. اگر خدای نکرده این رفتار حاکی از نق زدن باشه، رفتار درستی نیست.
