هدیه به پیشگاه امام صادق( علیه السلام) صلواتی بفرستیم
أللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
در یک نظام رفتاری، ارزش یک رفتار معلوم میشه.
شهادت امام صادق( علیه السلام) رو خدمت همه ی دوستان تسلیت عرض میکنیم. در ایام مناسبتهای مربوط به اهل بیت علیهم السلام( اعم از مناسبتهای شهادت یا ولادت) چه کنیم؟
در این مناسبتها رفتارهای مختلفی میشه انجام داد، مثلا در ایام مناسبتهای مربوط به شهادت میشه عزاداری کرد، ذکر مصیبت و سوگواری کرد و در ایام مناسبتهای مربوط به ولادت میشه شادی کرد، جشن گرفت، مداحی کرد و خیلی از مناسبتها که جریان داره. آیا اینها خوبه؟ آیا اصلا اینجوری نگاه کردن به رفتارها که« آیا فلان رفتار خوب هست؟ » کارخوبیه؟
در پاسخ باید عرض بشه که تا جای اون رفتار کجا باشه؟ تا شما در چه سلسه رفتارهایی، این رفتار رو انجام بدی؟ در چه نظام رفتاری ای این رفتار رو انجام بدی؟ وإلّا دیدن مستقل یک رفتار، خیلی جای این بحث که خوبه یا بده رو نداره؟
آیا این ستون، ستونی که شامل تیرآهن هست خوبه؟ شما میگی این سوال بجا نیست، جای بحث نداره. اون موقعی که تیرآهن در زمین باشه؟ موقعی که در کارخانه تولید شده؟ موقعی که دست یک جوشکار دادیم؟ چه موقعی رو داری میگی؟ کجا در مورد این ستون حرف بزنیم؟ جاش مهمه. یعنی در یک نظام به این مقوله بپردازیم، در یک نظام رفتاری، ارزش یک رفتار معلوم میشه.
نظام رفتار برامون مهم باشه. « این رفتاری که من دارم انجام میدم جاش کجاست؟ » نظام رفتاری ما در مناسبتهای اهل بیت( علیهم السلام) چیه؟
خب نظام رفتاری ما در مناسبتهای اهل بیت( علیهم السلام) چیه؟ اینکه در مصیبتها ذکر مصیبت کنیم و سوگواری. در ولادت ها مداحی کنیم و خوشحالی وگاهی دست بزنیم و از این جور حرفها.
خب این چه نظام رفتاری ای هست؟ دوستان نظام رفتار برامون مهم باشه. « این رفتاری که من دارم انجام میدم جاش کجاست؟ » این برامون مهم باشه. آیا ارتباطی به رفتارهای دیگر من داره؟ الان که دارم یک رفتاری میکنم، آیا به دیروزم ارتباط داره؟ به فردای من مربوط هست؟ آیا به سال بعد من مربوط هست؟ آیا این رفتار من درون رفتار دیگریست؟ آیا رفتاری، صفتی هست که شامل بر این رفتار باشه، اینها برامون پررنگ باشه و إلّا رفتارمون میشه مثلا رفتارهای طوطی وار، رفتارهای دانه خوردن مرغ البته یا خروس! که براش فرق نداره از کجا دانه بخوره؟ شما یک دانه ای میپاشی جلوی اون( مثلا فرض کنید صدتا دانه ی گندم جلوش هست) براش فرقی نداره، گاهی از اونطرف دانه میخوره، گاهی از طرف دیگر دانه میخوره. اگر یکدفعه یک باد تندی بیاد جاش رو عوض میکنه میره از اون طرف میخوره. برای ما مهم باشه، ما مرغ و خروس نیستیم که!
صلواتی بفرستید
أللهم صل علی محمد و آل محممد و عجل فرجهم
در این فضای نظام رفتاری، توجه به نظام رفتار، بیایید به مناسبتها بپردازیم. اگر غیر از این هست اصلا نپردازیم، چون معلوم نیست چی میشه؟ میرسیم به شهادت یکی از اهل بیت علیهم السلام، در نظام رفتاری باید یک سوال، فقط یک جمله جایگاه داشته باشه، اثر داشته باشه، یک خبر باید اثر داشته باشه. مثلا ببینید( مثال عرض میکنیم) شهادت امام صادق علیه السلام هست، گفته بشه که فلانی! یک خبر بدم؟ میگی بله. گفته بشه میدونی امشب شب سالگرد شهادت امام صادق علیه السلام هست؟ شما یک لحظه به خودت فکر کنی، بگی امام صادق «علیه السلام» یادم رفته بود، امام صادق «علیه السلام» شهید شده؟ ، « شهادت امام صادق؟ » .
خب در ادامه میخوای چی کار کنی؟ میگی واااااای امام صادق شهید شده، بشینیم گریه کنیم.
میگم آقا! پارسال همین کار رو کردی، سال گذشته که این مطلب رو شنیدی نشستی گریه کردی، فرداش هم یادت رفت، پس فردا هم دیگه اثری نبود. می مونه، می مونه، می مونه یکسال میگذره، بعد از یکسال باز یه کسی پیدا میشه( حالا در رسانه ای، دوستی، خبری) به شما خبر میرسه که شهادت امام صادق( علیه السلام).
شما میگی آخ، یادم رفته بود، شهادت امام صادق هست؟ باز ذکر مصیبت و سوگواری.
مناسبتها رو تذکر در مسیر بدونیم، حداقل این تذکر، یادآوری باشه، یاد آوری ای که درونش نتیجه و درس گرفتن هست.
این چه رفتاریه؟ شهادت امام صادق علیه السلام. این خبر رسید؟ این ذکر، این یاد، این تذکر بایستی موقعیت ما رو عوض کنه. بایستی موقعیت من رو در صفاتم عوض کنه. مناسبتها تذکرات مسیر هستند. خب تذکر بایستی یک خاصیتی داشته باشه، اگر به یک کسی که دریک مسیری حرکت میکنه یک تذکری داده میشه باید یک خاصیت داشته باشه.در یک راهی حرکت میکنیم، یه کسی یک تابلویی بر میداره:
« مناسبت سالگرد شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد» .
آدم به این تابلو نگاه میکنه، برای او میشه یک تذکر. خدایا! در طول چند روز گذشته سرعت تاختن من کم شده بود، وقتی این تذکر به من رسید، و یاد آوری شد برای من که امام صادق شهید شده، من عزم جزم کردم که بیشتر بتازم.
بله مناسبتها رو تذکر در مسیر بدونیم، حداقل این تذکر، یادآوری باشه، یاد آوری ای که درونش نتیجه و درس گرفتن هست. یه کسی سرعت حرکتش ده هست( سرعت حرکت اون ده واحد هست) میرسه به مناسبت شهادت امام صادق علیه السلام، به خاطر این تذکر سرعتش میشه دوازده، با سرعت دوازده حرکت میکنه، میرسه به ولادت امام رضا علیه السلام، سرعت میشه چهارده.
ازش میرسیم مناسب شهادت امام صادق علیه در شما اثر داشت؟ میفرمایید بله، خیلی اثر گرفتم. نتیچه اش چی شد؟ میفرمائید سرعتم از ده شد دوازده. یا نتیجه اش هنوز هم هست؟
بله دیگه، ده شده بود دوازده. دو واحد سرعت من رو در اون مقطع افزایش داد. اگر اون مناسبت و اون تذکر نبود من این دو واحد تغیر رو نداشتم، داشتم به خاکی میرفتم، یک تابلویی آوردند« شهادت امام صادق علیه السلام» شد تذکری برای من، از این انحراف دست برداشتم، به غفلت رفته بودم، یادم اومد، این تذکر من رو متوجه کرد، از این غفلت دست برداشتم.
دوستان! شیعه باید یک مسیر داشته باشه، مسیر حرکت، در مناسبتها برای این مسیر حرکت محصول بگیره، نتیجه ای بگیره که همیشه هم یادش بمونه، در فلان محرم این نتیجه رو گرفتم، در فلان مناسبت مربوط به شهادت این محصول رو برداشت کردم، در فلان ولادت این محصول رو برداشت کردم، این تذکر رو گرفتم، این انحراف اصلاح شد، این کمبود سرعت جبران شد. مناسبتها فرصت بازنگری و توجه به نظام رفتاریمون باشد.
در این فضا آیا ذکر مصیبت و سوگواری هم داشته باشیم؟ آیا پرداختن به مداحی هم باشه؟ اگر باشه چه بهتر، اگر کسی بتونه داشته باشه چه بهتر. اگر کسی در مناسبت شهادت اهل بیت علیهم السلام سوگواری و عزاداری ای داشته باشه، اشکی بریزه چه بهتر. ولی در اون فضا، در اون نظام رفتاری.
مناسبت شهادت امام صادق علیه السلام هست، من وشما چه تذکری میگیریم؟ من در شهادت امام صادق عیله السلام چه درسی میگیرم؟ آیا یک صفتم اصلاح میشه؟ آیا یک کج روی ام اصلاح میشه؟ آیا یک انحرافم اصلاح میشه؟ آیا یک کمبود در به سوی خدا، در مسیر خدا جبران میشه؟
دوستان! رفتارمون مثل یک سرباز باشه. نه مثل یک تماشاچی. حس یک تماشاچی با حس یک سرباز فرق داره. یک سرباز پس از شهادت فرمانده، میگه من از این میدان بیرون نمیآم، فرمانده ی من در این میدان شهید شده.
دوستان! رفتارمون مثل یک سرباز باشه. نه مثل یک تماشاچی. حس یک تماشاچی با حس یک سرباز فرق داره.
تصور کنید در یک میدان نبرد، یک فرمانده ای هست و با یک لشگر سرباز. فرض کنید در یک جنگ این فرمانده کشته میشه، حس یک سرباز با حس یک تماشاچی فرق داره، تماشاچی ممکنه به مظلومیت این فرمانده، به مظلومیتی که کشته شد گریه کنه، سرباز هم گریه میکنه ولی رفتارش فرق داره.
تماشاچی این تصویر رو نگاه میکنه، گریه میکنه ولی برای او دیگه تمام شد، دیگه این فرمانده کشته شد. هراز گاهی هم میآد این تصویر رو میذاره برای بازپخش و یکبار دیگه نگاه میکنه، دوباره گریه میکنه، دوباره خاموش میکنه میره به کارهاش میپردازه، دوباره این تکرار میشه، یک سرباز میگه من از این میدان بیرون نمیآم، فرمانده ی من در این میدان شهید شده.
امام صادق علیه السلام فرمانده ی ما هست یا نیست؟ در میدانی به شهادت رسید یا نرسید؟ بله رسید، خب ما کی هستیم؟ ما کجا ایستادیم؟
میگیم خب دیگه فرمانده شهید شد ما هم میدان رو رها کردیم رفتیم، رفتیم دنبال زندگیمون، گفتیم مثلا این کار تمام.حس کسانی رو داشته باشیم که هنوز در میدان هستند، حس سربازان در میدان، حس سربازان در سپاه حق.
ما حس سربازانی رو داشته باشیم که در میدانی هستیم، یک فرمانده داریم، هنوز در حال جنگ هستیم، در حال نبرد هستیم، الان مناسبتی شده، یاد میکنیم یکی از فرماندهان رو که در همین میدان به شهادت رسید. این یاد کردن چه اثری در ما داره؟ عزم بیشتر، عزم تاختن بیشتر، تلاش بیشتر، سعی بیشتر.
ببینید اگر در یک سپاه حقی، در یک لشگری، فرمانده ی اول شهید میشه، ولی جنگ هنوز ادامه داره، فرمانده ی دوم منصوب میشه، فرمانده ی دوم به شهادت میرسه، جنگ هنوز ادامه داره، سربازها درون این میدان هستند. فرمانده ی سوم، فرمانده ی چهارم...
ما حس سربازانی رو داشته باشیم که در میدانی هستیم، یک فرمانده داریم، هنوز در حال جنگ هستیم، در حال نبرد هستیم، الان مناسبتی شده، یاد میکنیم یکی از فرماندهان رو که در همین میدان به شهادت رسید. این یاد کردن چه اثری در ما داره؟
بله بیاییم از مناسبتها برداشت کنیم، یک برداشت مثبت، یک برداشت اثرگذار. إن شا الله که خداوند به همه مون کمک کنه.
مثلا برخی از دوستان برنامه دارند که بِرَن سفر مشهد، سفر زیارت امام رضا علیه السلام، چند روزی هست که این برنامه رو دارند، خب الان رسیدند به مناسبت شهادت امام صادق علیه السلام چه اثری روی اونها داره؟
با تعجب میگی شهادت امام صادق؟ امام صادق شهید شده ؟ یادم رفته بود، حواسم نبود.
میخوام برم سفرمشهد از این مناسبت برداشت کنم. تا الان داشتم فکر میکردم که حالا داریم میریم یک سفرمشهدی دیگه، مثل سفرهای قبلی إن شا الله پربار، پر از برکات. الان رسیدم به این مناسبت، خدایا باید فرق کنه، توجه ام رو باید بیشتر کنم. بخاطر شهادت امام صادق علیه السلام من باید بتونم در سفر مشهد برداشت بیشتری داشته باشم.
در مسیرم، در مسیر حرکتم که الان برنامه سفر به مشهد رو داشتم خداوند یک تابلو، یک تذکر قرار داده؛ « شهادت امام صادق علیه السلام» من تذکر بگیرم، درس بگیرم. این یعنی این که من در سفر پیش رو باید برداشت بسیار بیشتری رو داشته باشم، باید بهره های بسیار بیشتری ببرم، باید با خاصی تر بشم.
خب بیایید اینجوری از مناسب شهادت امام صادق علیه السلام برداشت کنیم، اگر میخواهیم سوگواری، عزاداری ای داشته باشیم، قطره اشکی داشته باشیم، در این حال و هوا داشته باشیم،
اگر تا امروز( اونهایی که بنا داشتند به سمت زیارت امام علیه السلام برن و بقیه هم در کارهای خودشون) اگر تا امروز لَنگان لَنگان، نَم نَم داشتم خودم رو برای زیارت امام رضا علیه السلام آماده میکردم، الان که شد مناسبت شهادت امام صادق علیه السلام بجنبم. حسم حس سربازانی باشه که در جبهه ی جنگ میخوان برن یک جایی یک آمادگی ای پیدا کنند، یک تجدید قوا کنند، قوایی دریافت کنند، آموزشهایی ببینند، تربیت هایی ببینند، خب حالا داشتند لنگان لنگان، نم نم میرفتند، میگفتند حالا بریم اونجا یک آموزش هایی میبینیم، وسط راه به اونها تذکر داده میشه که یادتون میآد فلان فرمانه شهید شد؟ خب رفتار اینها باید چی باشه؟ یادتون میآد فلان امام شهید شد؟ همین تاریخ بود ها!
در اینها که سرباز هستند، شما بعد از این تذکر تغییر میبینی، فردا رفتار من و شما باید نسبت به سفرزیارت امام رضا علیه السلام، نسبت به امروز تغییر کرده باشه، تا امروز یک جوری فکر میکردم، یک حس و حالی داشتم یک روحیه ای داشتم، یک انگیزه ای داشتم، همین که این تذکر رو به من دادی تغییر کردم.
حالا اگر میخوای عزاداری هم بکنی جاش اینجاست، در این حال و هوا ادم زیر لب بگه« امام من امام صادق علیه السلام شهید شده» . با این ذکر، با این نجوای زیرلب گام های حرکتش رو سریعتر کنه.
تا الان قدم قدم زنان به سمت حرم امام رضا علیه السلام گام بر میداشت، از الان قدم هاش رو سریعتر کنه.
فلانی! چرا داری تندتر حرکت میکنی؟ میگی یه کسی یه تذکری داد به من، روی من اثر گذاشته.
