در سفر با منظر مهمان باشیم، با نیت مهمان، با نیت زائر نباشیم، زائر امام (علیه السلام) آدابی داره که ما از پس اون آداب بر نمی آییم، بعنوان یک میهمان بر سر سفره ی میزبان بریم، در حدی که میتونیم آداب یک مهمان رو رعایت کنیم.
سفر رو با چه منظری باشیم؟ در سفر با منظر مهمان باشیم، با نیت مهمان، با نیت زائر نباشیم، زائر امام (علیه السلام) آدابی داره که ما از پس اون آداب بر نمی آییم، میخوایم زائر باشیم نمیشه، با نیت مهمان باشیم، یک مهمانی، مهمانی آمده خانه ی یک میزبانی، اینطور بیشتر وظایف بر عهده ی میزبان هست، خیلی برای مهمان آدابی نیست،(یک مقداری آداب معمولی هست که الحمدلله در همه ی دوستان حالا کم و بیش هست ؛ یک ادب معمولی میخواد، یک مقداری خشوع میخواد، توجه به میزبان میخواد که الحمد لله همه ی دوستان در این موضوعات پیشی دارند).
بله! و خدا به ما توفیق بده که در میزبانی میزبان، ما بعنوان یک مهمان از بهترین نعمات این میزبان بهره مند بشیم، از نورشون بیشتر بهره ببریم، اینقدر بهره ببریم که این مهمانی هیچ وقت یادمون نره، یعنی تا امروز از بهترین مهمانی هایی باشه که رفتیم، اگر کسی گفت من شما رو به یک جایی دعوت میکنم، شما یاد این مهمانی بیفتی بگی قطعا به پای اون مهمانی نمیرسه، بعنوان یک میهمان بر سر سفره ی میزبان بریم، در حدی که میتونیم آداب یک مهمان رو رعایت کنیم.
زائر باید بدست بیاره، زائر میآد باید مسیر ورود رو پیدا کنه، بایستی بدست بیاره. مهمان که میآد ولو تا پشت درب خانه که بیاد، چون مهمان هست میزبان تحویلش میگیره. زائر بودن خیلی قیمت داره ها! عرضم این بود آدابش رو ممکنه ما نتونیم بجا بیاریم. لذا در این سفر با نیت مهمان بودن امام( علیه السلام) خدمت ایشون باشیم.
صلواتی بفرستیم.
از فضای خانه ی میزبان استفاده کنیم برای سبک شدن، برای ارتفاع گرفتن، از ارتفاع خارج نشیم
از فضای خانه ی میزبان استفاده کنیم برای سبک شدن، برای ارتفاع گرفتن، از ارتفاع خارج نشیم، یا خدای نکرده سقوط که نداشته باشیم، که الحمدلله حرم میزبان سقوط نداره، و در جمع دوستان هم کسی نیست که اصرار به اون موضوع داشته باشه، ولی با همون ارتفاعی که وارد میشیم، خارج نشیم، اگر مثلا با ارتفاع دو وارد میشیم، حداقل با ارتفاع ده خارج بشیم، نگاه مون اینطوری باشه، از خانه ی میزبان که داری میریم، بگیم من سبک هستم، من سبکترم، من روحم آزادتره، خیلی از زنگارها و زنجیرها و بندها که به روح من بسته بود دیگه نیست، البته یادم هم نمیآد چی بود ولی یادم میآد یه چیزایی بود ولی دیگه نیست، اینقدر از این مهمانی لذت ببریم و کیف کنیم که حتی برخی از کاستی ها و زنجیرهای گذشته رو فراموش کنیم.
حرم امام رضا( صلوات الله علیه) مثل یک کوهستانه، مثل یک عرش هست( واقعا عرش هست). مثل یک کوهستانه، ما از سطحی از این دامنه وارد این کوهستان میشیم، در این فرصت، به مهمان بالای قله نزدیک تر بشیم. ارتفاع گرفتن در کوهستان اعمال صالح از فتح اِوِرست هم سخت تره، ولی لذت بخش تر.
حرم امام رضا( صلوات الله علیه) مثل یک کوهستانه، مثل یک عرش هست( واقعا عرش هست). مثل یک کوهستانه، ما از سطحی از این دامنه وارد این کوهستان میشیم، در این فرصت، به مهمان بالای قله نزدیک تر بشیم، فرصت رو ازدست ندیم، ممکنه در پیرامون ما مسائلی باشه که بخواد ما رو باز بداره، توجه نکنیم، ( با خودمون بگیم: من چند روز بیشتر فرصت ندارم برای اینکه از این فضا استفاده کنم) . در طول عمومون چقدر توفیق این فضا رو داریم؟ خدای نکرده اینطور نباشیم که بگیم خب حالا اگر این سفر هم یک مقدار کوتاهی کنیم یا کوتاهی کردیم یا از دستمون در میره حالا اشکال نداره، سه ماه دیگه میآم. نه! مگه در طول عمرمون چندبار توفیق این فضا رو داریم؟ ده بار؟ صد بار؟ ما چقدر از عمرمون باقیست؟ اگر خیلی معمولی هم زندگی کنیم تا فردا نمیریم، چند بار توفیق این فضا رو خواهیم داشت؟ صد بار؟ صد بار کَمه.
هزار بار؟ هزار بار کمه. یک بارش خیلی قیمت داره، از دست ندیم. ای کاش میشد از این فضا بمدت بی نهایت استفاده کرد، حالا پس این فرصت ها رو غنیمت بشماریم، لحظه ها رو ازدست ندیم، ساعت ها رو ازدست ندیم، خدای نکرده روزها رو از دست ندیم. نشه آخر سفر بشه بگیم؛ من تازه دارم حس میکنم که اومدم مهمانی. نه! از همین الان در مهمانی باشیم، و آماده بهره بردن از نعمات این میزبان. تلاش کنیم، سعی کنیم برای ارتفاع گرفتن در این کوهستان. با نمازمون سعی کنیم، هر نمازمون یک پله برای بالاتر رفتن به سوی امام ( علیه السلام) باشه. چند تا نماز داریم؟ مثلا بیست تا نماز( برفرض عرض میکنم از موقعی که اومدیم تا موقع رفتن بیست نماز). آیا من میتونم با هرنماز یک قدم بالاتر برم؟ یک درجه ارتفاع بگیرم؟ اینکه عرض کردم در ارتفاع دو هستیم، مثلا به ارتفاع ده برسیم، بیراه نیست، هشت تا ارتفاع هست، حداقل هشت تا باید بالا بریم، چرا حداقل هشت تا باید بالا بریم؟ چون که ما نزدیک به بیست تا نماز در پیش داریم؛ من چطور نمیتونم هشت تا بالا برم؟ دیگه این حداقلش هست، نه؟ بله! تلاشمون برای ارتفاع گرفتن به سوی میزبان بر سر قله این کوهستان باشه. اینکه عرض میکنم کوهستان خب ظاهرا، تقریبا همه ی دوستان یا عمده ی دوستان مفهوم رو میدونند، «کوهستان اعمال صالح» . نفس نفس بیفتیم برای ارتفاع گرفتن، بالا رفتن سخته، ساده نیست.دیدید بعضی ها میرن سه روز چهار روز کوهنوردی، کوهنوردی های پنج روزه، ده روزه، مثلا اِوِرست.ارتفاع گرفتن در کوهستان اعمال صالح از فتح اِوِرست هم سخت تره، ولی لذت بخش تر.
اونجا وقتی ارتفاع میگیری، حس خاصی نداری، فقط مثلا بالاتر هستی، این( کوهستان اعمال صالح) وقتی ارتفاع میگری، نزدیکتر هستی، بهره مندتر هستی. از همه ی موضوعاتمون استفاده کنیم برای ارتفاع گرفتن در این کوهستان؛ از نمازمون استفاده کنیم، از دست ندیم، با اخلاق باشیم، نسبت به دوستانمون اخلاق داشته باشیم، نسبت به خانواده مون ( اونهایی که خانواده همراهشون هست) با اخلاق باشیم. با حس یک کوهنورد به سوی بالا با دوستانمون رفتار کنیم، چیزی مانع ارتفاع ما نشه، هیچ چیز. چه چیزی قیمت داره که من متوقف اون باشم و ارتفاع نگیرم؟ چیزی وجود داره؟ حداقل الان در این فضا هیچ چیزی وجود نداره، حالا ممکنه بعدها یک چیزی پیدا بشه قیمت داشته باشه آدم بخاطرش بالا نره، نمیدونم، ولی الان چیزی به ذهنمون نمیرسه.
مهم نیست دوستمون چطور رفتار میکنه، مهم اینه که ما چطور رفتار میکنیم؟ مهم نیست خانواده مون چطور رفتار میکنند، مهم اینه که ما چطور رفتار میکنیم؟
مهم نیست دوستمون چطور رفتار میکنه، مهم اینه که ما چطور رفتار میکنیم؟ مهم نیست خانواده مون چطور رفتار میکنند، مهم اینه که ما چطور رفتار میکنیم؟ این یعنی چی؟ این یعنی ما وارد مثلا برخی از آیات قرآن میشیم، حالا إن شاء الله اگر فرصتی شد در سفر در مورد وارد شدن در آیات قرآن هم صحبت میکنیم، بارها سوره ی قدر رو میخونیم؛« بسم الله الرحمن الرحیم» . آیا وارد شدیم؟ وارد این آیه شدیم؟ «إنّا أنزلناهُ فی لیلۀِ القدر» . من چقدر تونستم وارد این آیه بشم؟ « سلام ( در یکی از بخشهای سوره ی قدر)» چقدر وارد این آیه میشم؟ « سلام هی حتی مطلع الفجر» این آیه یعنی چی؟ میگه این « لیله القدر» ، « سلام» هست، مهم نیست شما چی هستی، مهم نیست دنیا چیه؟ مهم نیست با اهل بیت( علیهم السلام) چگونه رفتار کردند.« لیلة القدر» ، « سلام» است. « لیله القدر» ، « سلام» است.
آقا! با اهل بیت( علیهم السلام) اینطوری رفتار کردند.
= « لیلة القدر» ، « سلام» است، هرکی واردش بشه، هرکی بهش نزدیک بشه.
خب ما با اینگونه رفتار کردن وارد این آیه بشیم و با این آیه در قیامت ارتفاع بگیریم.
الحمد لله دوستان بلحاظ معارف خیلی گیر ندارن، اون چیزی که گاهی در دوستان ممکنه خدای نکرده موجب یه مقداری سستی در حرکت بشه اخلاق هست، اخلاق بشدت در روان انسانها تاثیر داره، نوع بروز اخلاقیات ما در روانمون تاثیر داره، روانمون مانع حرکت میشه، روانمون رو آلوده نکنیم.
الحمد لله دوستان بلحاظ معارف خیلی گیر ندارن، معارف غلط خیلی مانع ارتفاع نیست چون خیلی معارف غلط نیست، اون چیزی که گاهی در دوستان ممکنه خدای نکرده موجب یه مقداری سستی در حرکت بشه اخلاق هست، اخلاق بشدت در روان انسانها تاثیر داره، نوع بروز اخلاقیات ما در روانمون تاثیر داره، روانمون مانع حرکت میشه، روانمون رو آلوده نکنیم.
اگر یک جایی بری مهمونی، اعصابت اگر خورد باشه،عصبی باشی،ناراحت باشی، از دست اون دوستت ناراحت باشی، چیزهای این جوری اگر فکرت رو مشغول کرده باشه، اصلا بعد از اینکه میآی بیرون، ازت میپرسن : یادت میآد سر سفره فلان غذا هم بود، میگی اصلا ندیدم، اینقدر اعصابم خورد بود. درسته؟ میگی اینقدر اعصابم خورد بود ندیدم چی بود اونجا. یه چیزی خوردم کوفتم شد، همون یک لقمه ای رو هم که خوردم کوفتم شد.
خب! چرا با خودت اینکار رو میکنی؟ غذا به این خوبی، سفره به این خوبی، فضا به این خوبی، کِیف کن. یک لقمه هم از این غذا بده به دوستت که هم اون کیف کنه و هم تو، هم محبتتون بیشتر بشه.
خیلی مصدع نشم، إن شاء الله بعد از نماز مغرب بریم حرم إن شا الله.صحن گوهرشاد. این رو میگم که اگر از دوستان کسی نبود و نمیدونست ،اونجا هستیم.
