واقعا تشنه است. چه کسی مثلا در این چند ماه واقعا اذیت شده، واقعا توسل کرده که« خدایا من چرا برنامه ندارم؟ من چرا نمیتونم به یک برنامه برسم؟» این موضوع براش مهم بوده باشه و برای این موضوع برای او مهم بوده باشه مثلا نشسته باشه و برای این موضوع توسل و دعا کرده باشه.
به فلانی میگیم چرا برنامه نمیدی میگه" برنامه دادم، یک بار برنامه دادم که" میگم خب اونکه نشد که. میگه حالا دیگه همونه دیگه.
ما نمیخوایم سر برنامه چونه بزنیم که. شما باید به یک برنامه برسی. میگه نه دیگه همون ها رو نوشته بودم گفتم دیگه.
حالا عرضم این کلامش نیست بلکه عرضم اون لحن و احساس او هست که حاکی از تشنگی نیست.(حالا یک برنامه ای نوشتم دیگه و از سرم باز شد)
وإلّا خداوند تا به امروز به ما نشون داده(چه در سفرها و چه در حضر ها، معارف، منظرها، نکات معارفی ) الحمد لله بوده، قابل توجه بوده خب پس مشکل کجاست؟ من نگاه میکنم میبینم مشکل خودم هستم. مشکل این هست که من از وجودم یک چشمه نمیجوشه، یک تشنگی ای ایجاد نشده، یک جوشش نیست که مدام بطلبه، دغدغه داشته باشه.
آدم احوالات برخی از علما، فضلا و شاگردان برخی علما یا برخی صحابه رو میخونه میبینه اینها چقدر دغدغه داشتند، زندگی رها میکردند. یعنی همه ی زندگی میرفت کنار و این مسئله که مهم بود این رو دنبال میکردند.
