ما باید سعی کنیم که حتی سوالات مون در مورد قرآن رو قرآنی کنیم از چهار چوب قرآن بیرون نبریم. روش پرداختن مون به قرآن، قرآنی باشه از قرآن بیرون نره. یعنی باید یه نقطه ی اتکاء داشته باشیم، نقطه ی اتکاء مون باید از قرآن باشه یا متکی به کلام موثق اهل بیت علیهم السلام. وارد قرآن بشیم، باید یه نقطه ی اتکاء داشته باشیم، یه نقطه ی اتکاء عقلانی منطبق بر قرآن، عقلانی منطبق بر روایات، براساس اون به قرآن بپردازیم، والا حتی پرداختن به قرآن هم جایگاه نداره، شما میگی من کار قرآنی می کنم بیست ساله دارم فلان کار قرآنی انجام میدم، بیست ساله دارم به قرآن می پردازم با عدد و رقم، ذیل حروف و آیات عدد و رقم می نویسم ، ارتباطات این اعداد و ارقام رو بدست میارم، یک چیزهای خیلی جالبی بدست اومده، میگیم خب برای چی این کار رو کردی؟ قرآن شما رو دعوت به این کار کرده؟ اهل بیت علیهم السلام شما رو دعوت به این کار کردن؟برای چی رفتی این کار رو کردی، میگی پرداختن به قرآن، معارف پرداختن به قرآن می خواد، والا میشه یه کار تفنّنی، یه کار جانبی، نمی خوایم تخطعه کنیم، ولی می خوایم بگیم که اصل نیست. اونقدر عرصه ی چهارچوب هایی که خود قرآن، درون خود قرآن روشن هست که از اون چهارچوب ها میشه به قرآن پرداخت اونقدر کار در این عرصه کار زمین مونده که دلیل نداره آدم روش های جدید اختراع بکنه دلیل نداره آدم به چهارچوب ها و سوالات و موضوعاتی بپردازه که اون موضوع، اون روش استدلال نداره؛ چهارچوب اون روش استدلال نداره، با جزئیاتش کار نداریم ها.... اصل موضوع استدلال نداره. بله شما اصل موضوع استدلال داشته باشه توش ممکنه وارد بشی، خلاقیت به خرج بدی، روش های نوین به دست بیاری، کار بکنی، اون جای خود؛ بله اونجا شما باید تفکر کنی عقلانیت داشته باشی، فکر کنی، خلاقیت داشته باشی، کار بکنی . ولی اصل پایگاهی که پا میگذاری باید چهارچوب داشته باشه، یه پایه و اساسی داشته باشه
