در بحث سوره ماعون دو فراز مطلب مطرح هست، یک فراز اول« أَ رَءَيْتَ الَّذِى يُكَذِّبُ بِالدِّينِ(1) فَذَالِكَ الَّذِى يَدُعُّ الْيَتِيمَ(2) وَ لَا يحَُضُّ عَلىَ طَعَامِ الْمِسْكِينِ(3 الماعون) » این فراز اول هست، در فراز اول مطرح هست که آیا کسی یا جنس افرادی رو میبینی، به اونها توجه داری که اونها اهل تکذیب دین هستند، در واقع انگار اونها بر اساس تکذیب دین با یتیم ها درست رفتار نمیکنند، یتیم ها رو دور میکنند، فاصله می اندازند و به مقوله ی طعام المسکین توجه ندارند. خب این دسته اول فراز اول از سوره.
مسکین و یتیم نیز میتوانند مخاطب «ویلٌ للمُصلینِ» باشند
در فراز دوم میفرماید که حالا پس وای بر نمازگزاران، به تبع رفتار اونها این فراز مطرح هست، وای بر نماز خوان ها، اگر نماز خوان ها به یک مقوله ای توجه نکنند، اگر نماز خوان ها به یک سری صفات توجه نکنند به گردابی دچار میشوند، اگر نماز خوان ها اهل سهو در نماز و اهل ریا بشوند نمیتوانند از ماعون بهره ببرند. در فراز اول مطرح هست که اونها یتیم و مسکین رو دور میکنند، خب آقا یتیم و مسکین میتوانند نمازخوان باشند؟ پس اینها هم جزء دسته هایی از نماز خوان ها هستند، آقای مسکین! آقای یتیم! وای بر تو،« ویل » برای تو هست، به گرفتاری بزرگ می افتی اگر به نمازت درست توجه نکنی تو هم خودت مانعی از ماعون ایجاد میکنی وإلّا ماعون میتونه به سراغ تو بیاد، اونها که تلاش میکنند تو رو دور کنند، خودت هم مسیری رو میری که دور بشی، از ماعون مانع ایجاد کنی.
