رجب ماه استغفار و دویدن و شعبان ماه سوار شدن بر سفینه‌های نورانی، به سوی بهشت مهمانی خدا
1395/02/02
رجب ماه استغفار و دویدن و شعبان ماه سوار شدن بر سفینه‌های نورانی، به سوی بهشت مهمانی خدا
پنجشنبه 13 رجب 1437 -حکیم
أللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
بسم الله الرحمن الرحیم توکلت علی الله
رمضان، ماه مهمانی خدا و بهشت است و پیش‌نیازش مغفرت
خداوند در آیاتی از قران میفرماید که" به سمت مغفرت و بهشت حرکت کنید ". از جمله آیاتش این هست« سابِقُوا إِلى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ...( 21 الحدید ) » یا « وَ سارِعُوا إِلى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ...( 133 آل عمران ) » یک قدم پیشاپیش « جنّۀ »،« مغفرت » هست. بیایید در فضای مغفرت، بیایید بالا و بروید در بهشت، بروید در« جنّۀ ». خب چه زیباست که ما به سوی ماه مبارک رمضان از منظر این آیات حرکت کنیم، خدایا! ضیافت تو بهشت هست، مهمانی تو بهشت هست. جنّۀ یعنی چی؟ یعنی مهمانی تو. ما در پیشاپیش« جنّۀ؛ مهمانی تو » هستیم، در این فضا باشیم، این منظر رو داشته باشیم و حالا به دنبال استغفار باشیم.
استغفار، گام‌های حرکت به سوی بهشت رمضان
استغفار رو گام های حرکت به سوی جنّۀ بدانیم. استغفار رو گام های حرکت به سوی مهمانی خدا بدانیم؛ با هر یک استغفار یک گام. یک فاصله ای تا مهمانی خدا هست، باید این مسیر رو بدویم، چند قدم باید برداریم؟ هزار قدم؟ با استغفار برداریم. فاصله مون چقدر هست؟ ده هزار متر؟ این ده هزار متر رو با استغفار قدم برداریم. فاصله مون چقدر هست؟ آقا! فاصله مون خیلی زیاد هست، من با چقدر استغفار قدم بردارم؟ باشه، با استغفار بدویم به سوی جایی که بسیار دور هست. آقا! هرچقدر هم که بدویم نمیرسیم، فاصله زیاد هست، یک زمان محدود هست و فرض کنید هزار کیلومتر باید بدوم، خب نمیرسم. صد هزار متر باید بدوم، خب نمیرسم. چقدر بدوم؟ اگر من شب و روز بدوم( یعنی اگر شب و روز استغفار کنم ) گام های استغفار رو بردارم نمیرسم، فاصله ام خیلی زیاد هست.
شعبان، ماه سوار شدن بر سفینه‌های نورانی اهل بیت ع برای رسیدن به بهشت رمضان
خیلی جالب هست، خداوند محبت کرده، از زمانی که شما استغفار رو شروع میکنید( در زمان ماه مبارک رجب ) میدوید، شروع میکنید به دویدن، به گام برداشتن، سریعتر، سریعتر به سوی ضیافة الله، به سوی جنّۀ خدا، خداوند میداند که ممکن هست که نرسی، در این فاصله ی بین رجب و جنّۀ خدا( ضیافة الله ) یک جایی قرار داده و اونجا بحث« سفینه های نجات، سفینه های دستگیر ، کشتی های نورانی » پررنگ هست. در ماه رجب میدوی، میدوی میری جلو( خیلی میدوی ) ولی میبینی فاصله ات هنوز خیلی زیاد هست، میرسی به ماه شعبان یک دفعه کنار دستت یکی از کشتی های نورانی،« سفینه های پرسرعت نورانی » رو میبینی و سوار میشی و به سمت ضیافة الله میری. در ماه شعبان میری در پر و بال اهل بیت علیهم السلام و سوار بر کشتی های نورانی به سمت ضیافة الله میری.
قیامت جلوه‌گاه استغفار و دستگیری برای رسیدن به بهشت و رجب، شعبان و رمضان تمرین دنیایی این موضوع
از این ماجرا باید درس بگیریم، در قیامت هم باید همینطور باشه، آیا در قیامت میتوانیم با گام های استغفار به جنّۀ خدا برسیم؟ با گام های استغفار مثل یک دونده ی پر سرعت، مثل دونده ای که نفس نفس میزنه و به سمت جنّۀ خدا میدوه ولی فاصله اش زیاد هست میدویم، وقتی او میدوه یک سفینه ای میآد و او رو سوار میکنه و حرکت میکنه، میبره در بهشت، میبره در جنّۀ خدا. یک سیمرغی میآد و او رو گلچین میکنه و میبره. بعضی موقع ها با کُلّی تلاش استغفار ما، ما حتی به طبقات زیرین جنّۀ هم نمیرسیم. اگر در مرحله ای بینآبین کسی پر و بال این فرد رو نگیره، کسی او رو بلند نکنه کسی این فاصله ی چند هزار کیلومتری اش رو جبران نکنه او نمیرسه. در ماه رجب، شعبان، رمضان یکبار مسیر به سوی بهشت خدا رو در دنیا تجربه کنیم. یکبار این مسیر حرکت « سابِقُوا إِلى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ...» رو در این سه ماه تجربه کنیم. چرا خداوند« مغفرت و جنّۀ » رو گفته و مسیر بینآبین رو نگفته؟ چون در فضای بینآبین ما کاری نمیکنیم. شما به سمت مغفرت و جنّۀ بدوید این بینآبین یک کسانی یک کارهایی میکنند.
استغفار، دویدن به سوی بهشت رمضان با معرفت داشتن به توانایی خدا در رفع ایرادات بسیار زیاد
بله دوستان! با استغفار ساکن نباشیم، استغفار ساکن بودن نیست، استغفار دویدن هست، استغفار تند تند گام برداشتن به سمت جنّۀ خدا، به سمت مهمانی خدا هست. استغفار یک لقلقه ی زبان نیست، استغفار یک تکرار نیست، استغفار یعنی ایمان و باور به« الغفور » بودن خدا، شما هربار که استغفار میکنید هر یکبار باور داشته باشی که با این یکبار یک گام برمیداری. هر کسی که بیشتر استغفار میکنه یعنی باورش به خدا بیشتر هست، باورش به الغفور بودن خدا بیشتر هست. فلانی! چرا در هر روز هفتاد بار استغفار میکنی؟ میگی باور دارم که خدا هفتاد بار میتونه من رو در یکروز مورد غفران قرار بده. هفتاد بار تکرار یکبار نیست بلکه هفتاد بار هرکدامش یک بار هست، فلانی چرا هفتاد بار استغفار میکنی؟ میگی باورم به خدا اینقدر هست که باور دارم خدا میتونه هفتاد بار در یک روز هم میتونه من رو مورد غفران قرار بده و قرار هم میده. باور دارم خداوند در هر روز میتونه من رو هفتاد قدم به مهمانی خودش نزدیک تر کنه. صد بار و هفتاد بار و هزار بار نمیگم که خدایا! هزار بار گفتم که تو یک قدم شاید من رو نزدیک تر کنی نه! من باور دارم که خداوند هفتاد بار، هزار بار، هزار قدم، هزار گام بلند و بزرگ در یک روز میتونه من رو به مهمانی خودش نزدیک تر کنه. خدایا! اینجا گیر دارم، این رو بردار که یک قدم نزدیک تر بشم، باور دارم که خدا امروز اینکار رو انجام میده. خب اگر امروز اینکار رو انجام داد تمام شد؟ نه! باور دارم که بارها و بارها در یک روز اینکار رو میتونه انجام بده. چرا ما این باور رو به خدا نداشته باشیم؟ خداوند جار زده که من الغفور هستم، فلانی! هفتاد بار اگر در روز استغفار میکنی یعنی هفتاد بار من تو رو مورد مغفرت قرار میدم. اینجوری به خدا باور داشته باشیم، خدا رو اینجوری بشناسیم. ممکن هست که فلانی بگه که اصلا اگر من بخوام آرام آرام برم در حال و هوای مهمانی خدا خداوند بایستی روزی هزار بار من رو مورد غفران قرار بده، الغفور یعنی همین، الغفور یعنی من اینکار رو انجام میدم. بله این نگاه جالب هست، ما خدایی که فرموده است که به سمت بهشت بیایید، به سمت مهمانی من بیایید، به سمت سفره ی کرامت های من بیایید رو اینطوری بشناسیم. خدایا! ما اگر بخواهیم بیاییم خیلی چاله چوله داریم. بلافاصله خداوند جواب داده که من الغفور هستم. خدایا! روزی هزار تا چاله و چوله و گیر ما رو بایستی رفع کنی. میفرماید باشه. میگیم خدایا! شاید بشه روزی دو هزارتا. میفرماید باشه این که کاری نداره.
فاصله ما تا بهشت ضیافت الله بسیار زیاد است فلذا نیازمند دستگیری هستیم
سوال میپرسه که تو میخواهی که بیایی؟ میگی بله. میفرماید که خب بیا، بلند شو و با استغفار بدو. در استغفار، در غفران بدو. شما یک مدتی در غفران خدا میدوی، چشمت به ضیافت خداست. چند روزی میدوی، خدایا آنقدر فاصله ام زیاد هست که با اینکه چند روز هست دارم میدوم اما انگار نه انگار که نزدیک شده ام. چند روز هست که دارم میدم اما انگار نه انگار که فاصله ام تا ضیافت تو کم شده است. به مسیر آمده هم نگاه میکنم، میبینم که مسیری رو آمده ام، خیلی هم دویدم اما حواسم نبود انگار که فاصله ام خیلی زیاد هست. نوع نگاه ما به فاصله مون تا ضیافۀالله مثل نگاه مون به برخی ستارگان هست. میگی فکر میکنم که چند روزی راه برم به این ستاره میرسم، هزار روز راه میری نگاه میکنی میبینی اون ستاره همون جاست و شما هم همین جا هستی و فاصله ات تغییری نکرده، خیلی راه اومدی ولی ظاهرا فاصله ات خیلی زیاد بوده، خیلی خیلی زیاد بوده است. بله یک مقدار که مسیر رو حرکت میکنی ممکن هست که مقداری تعجب و مقداری دلهره و مقداری دغدغه به سراغت بیاد، یک مقدار که بیشتر حرکت میکنی خدای نکرده ممکن هست مقداری ناامیدی، مقداری یأس به سراغ انسان بیآد، خداوند فرموده است که نگران نباشید. مأیوس نشید، سفینه ای خواهد آمد و شما رو خواهد برد. کشتی نجاتی خواهد آمد و شما رو خواهد برد، این فاصله رو جبران خواهد کرد.
إن شاء الله که خداوند توفیق بده که همه ی ما بتوانیم تجربه های عالی در این فضا داشته باشیم.
هدیه به پیشگاه مادر مهربان صلوات الله علیها و امام زمان صلوات الله علیه صلواتی بفرستیم أللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.
