قاعدتا انسان باید خودش توبه کنه یعنی به یک فهم برای توبه کردن برسه. عموم انسان ها این کار رو انجام نمیدن. توبه دوطرفه هست، انسان باید توبه کنه و خداوند بیشتر توبه میکنه ولی اول انسان باید توبه کنه. این یک فرمول هست. شما باید ذکر کنی، خدا ذکرت کنه این یک فرمول هست.
خداوند زمینه‌ساز بسیاری از رفتارهای صحیح انسان
خب عمده ی انسان ها اهل ذکر نیستند، خودشون رو رها کنی ذکر نمی‌کنند، عمده ی انسان ها اهل توبه نیستند. جالب هست که خداوند خودش زمینه ی رفتار انسان رو فراهم میکنه، بهانه ای درست میکنه که شما اون رفتار رو انجام بدی. شما باید اهل ذکر باشی تا خدا شما رو ذکر کنه. قران میفرسته همه اش ذکر هست، رسولان رو میفرسته برای متذکر کردن یعنی چی؟ یعنی اینکه توجه شما رو به ذکر کردن جلب کنه. شما یک کلمه ذکر کنی و خداوند بیاد سراغ شما، خدا ذکر کنه.
رفتار خدا در مقوله توبه: بهانه‌ای ایجاد می‌کند برای توبه فرد و بلافاصله خود بر آن فرد توبه می‌کند
شما باید به سمت خدا توبه کنی خداوند سراغ شما میفرسته، حسین علیه السلام میآد کنار شما و به یک بهانه ای حواس شما رو به سمت خدا جلب میکنه ولو وقتی که در انحراف هستی. شما ماجرای امام حسین علیه السلام رو ببینید، چه کسانی گاهی به بهانه ی امام حسین متوجه ماجرای امام حسین میشوند. شما تعجب میکنی از بعضی آدم ها که اصلا اهل این ماجرا نیستند. زمینه ی توبه برای او آماده میشه یک لحظه متوجه میشه یعنی از مسیر خطایی که داشت میرفت یک لحظه سرش رو بر میگردونه. همین که سرش رو بر میگردونه میگن ببینید توبه کرد، توبه کرد لذا خدا به سمت او توبه میکنه. اینطوری خدا رو بشناسیم.« التواب » این هست. مدام بهانه درست میکنه که فلانی اسمش در بین توبه کننده ها نوشته بشه، همین که نوشته شد بلافاصله به سمت او توبه میکنه، میآد سراغش.
ماه رمضان بهانه‌ای برای توبه خدا
ماه رمضان رو میشه از این نگاه دید« سفره ای برای اینکه بهانه ای باشد که خداوند به سمت انسان ها توبه کند ». سفره ای برای اینکه زمینه ای باشه برای ظهور صفت« التواب » بودن خدا. سفره ای برای اینکه بهانه ای بشه خداوند بیاد سراغ انسان ها.
