اگر نور زهرایی در قلب ما باشه، این قلب رو میکشونه، میبره به سمت بیت، میبره در بیوت خدایی، چون جایگاه این نور، در بیوت خدایی هست.
اگر خداوند توفیق عطا کنه قلب ما مملو از نور زهرایی سلام الله علیها بشه، دیگه حرکت به سمت حسینیت توضیح و دلیل و روضه و اینجور چیزها نمیخواد. یک کلمه« حسین»، این قلب رو میبره به سرزمین« حسینیت» . چرا؟
چون این نور «فىِ بُيُوتٍ» در بیوت اون رجال هست، جایگاه این نور،« فىِ بُيُوتٍ» هست.
خب ما بیاییم قلبمون رو آکنده از این نور کنیم. دریچه ی قلبمون رو به سمت این نور باز کنیم. خدایا! میشه توفیق بدی این نور ولو لحظه ای در قلب ما قرار بگیره؟ اگر نور زهرایی در قلب ما باشه، چه میکنه؟
این نور این قلب رو میکشونه میبره به سمت بیت، میبره در بیوت خدایی. چرا؟ چون جایگاه این نور، در بیوت خدایی هست.
اگر میخواهیم قلبمون در« بیت الحسین» ساکن بشه، قلبمون رو آکنده کنیم، پر کنیم از« نور زهرایی». به هر شکل که میتونیم قلب مون رو از نور زهرایی پر کنیم؛ با یاد مادر مهربان سلام الله علیها، با ذکری از ایشون، یا به هر شکل دیگری.
اگر میخواهیم قلبمون در« بیت الحسین» ساکن بشه، قلبمون رو آکنده کنیم، پر کنیم از« نور زهرایی». نور زهرایی، قلب ما رو به بیت الحسین میکشونه. نور زهرایی، قلب ما رو به بیوت خدایی میکشونه. به هر شکل که میتونیم قلب مون رو از نور زهرایی پر کنیم، با یاد مادر مهربان سلام الله علیها، با ذکری از ایشون، یا به هر شکل دیگری.
اون نور، قلب رو میبره در بیوت، در بیوت خدایی، اینقدر این ماجرا برای خدا قیمت داره، کسانی که قلبشون آکنده از نور زهرایی بشه و اون نور قلبشون رو به بیوت خدایی ببره، خداوند کسی رو مبعوث میکنه که اون افراد رو کُلّا ببره، قلب که رفت، اون فرد باید بره، قلب که رفت در بیت الحسین علیه السلام ساکن شد، اون فرد باید با تمام وجودش بره در بیت الحسین علیه السلام ساکن بشه. و خداوند رسولی رو مبعوث میکنه که اینکار رو بکنه.
این فرد قلبش رفته. چرا؟ بواسطه ی نور زهرایی. نور زهرایی قلب این فرد رو برده و در بیت الحسین علیه السلام ساکن کرده.
خب این فرد صفاتش مشکل داره، اخلاقش مشکل داره، یکسری چیز ها رو نمیدونه، با یکسری مقولات آشنا نیست. در مجموع، در کل، شاید شایسته ی حضور در اون بیت نیست. خب آیا باید قلبش رو برگردوند؟ این قلب برنمیگرده، تا موقعی که اون قلب، خانه ی نور زهرایی هست، اون قلب بر نمیگرده، در بیت الحسین ساکن می مونه، در بیوت خدایی ساکن می مونه، چون اون نور« فِی بُیُوتٍ» در بیوت خدا می مونه.
اگه اون نور، در قلب کسی باشه، خداوند دست او رو می گیره، لذا خداوند میفرماید که؛ «هُوَ الَّذِى بَعَثَ فىِ الْأُمِّيِّنَ رَسُولًا مِّنهْمْ يَتْلُواْ عَلَيهْمْ ءَايَاتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَ الحْكْمَةَ» ؛ خداوند رسولی مبعوث میکنه، برای اینکه، اینها رو بخاطر« نُورِهِ» ببره. پس دوستان! نور زهرائیت رو در قلبمون مواظبت کنیم.
خب چه باید کرد؟ پس دیگه چاره ای نیست، باید این فرد با تمام وجودش به سمت بیت الحسین علیه السلام، به سمت بیوت خدایی بره و در اونجا ساکن بشه. چون اون نور خیلی قیمت داره، اون نور احترام داره، اگر اون نور در قلب این فرد هست، پس باید این فرد رو به سمت اون فضا برد، اون نور، خیلی قیمت داره« يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشاء»، چون اون نور، در قلب اون فرد هست باید دست او رو گرفت، لذا خداوند میفرماید که؛ «هُوَ الَّذِى بَعَثَ فىِ الْأُمِّيِّنَ رَسُولًا مِّنهْمْ يَتْلُواْ عَلَيهْمْ ءَايَاتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَ الحْكْمَةَ» ؛ خداوند رسولی مبعوث میکنه، برای اینکه اینها رو بخاطر« نُورِهِ» ببره.
بله دوستان! نور زهرائیت رو در قلبمون مواظبت کنیم.
