چهار شنبه شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان 1437 -نواب-جلسات عمومی
بحث معارفی نقشه راه و بهانه‌ای برای رسیدن به مقصد
مباحث معارفی مثل نقشه ی راه هست. وقتی به مقصد رسیدی بحث رو میخواهی چه کار کنی؟ تا موقعی که به مقصد نرسیده ای نیاز داری به بحث های دقیق تر و عمیق تر و ادامه بدی. همه ی اینها برای این هست که به مقصد برسی لذا در حین بحث معارفی انسان باید همیشه دعا کنه« خدایا! این بحث ها برای رسیدن به مقصد هست، توفیق بده برسیم، این بحث ها بهانه هست ». مثلا اگر در زمینه ی لیلۀالقدر بحث معرفتی مطرح باشه و دنبال بشه اینها بهانه ای برای وارد شدن به لیلۀالقدر هست. لذا آدم کنارش همواره باید چشم امید به خدا داشته باشه و دعا کنه که خدایا! بحث های معارفی در زمینه‌ی لیلۀالقدر دنبال میکنیم، میشه توفیق بدی وارد بشیم؟ قول میدیم اگر وارد شدیم دیگه بحث نکنیم. سردرد نیاریم. اینکه مطرح هست" آنکه را اسرار حق آموختند ، مهر کردند و دهانش دوختند " ما از این جهت برداشت میکنیم که یعنی اگر رفت داخل دیگه بحث نمیکنه، حرفی نمی مانه، رفته دیگه در مورد چی حرف بزنیم، دیگه نقشه نمیخواد. شما وقتی یک مسیر رو رفتی و به مقصد رسیدی دوباره نشستی و در مورد نقشه ی راه داری حرف میزنی؟ دیگه حرف زدن نداره، رفتی و رسیدی دیگه.
دست به دعا بودن برای رسیدن به مقصد در هنگام بحث‌های معارفی
پس آدم همیشه در فضای معارفی و بحث معارفی دست به دعا هم باشه. به نقشه دل خوش نباشیم. ممکن هست که نقشه ای که داریم خیلی هم درست نباشه. خیلی هم دقیق نباشه، یک جاهایی ضعف هم داشته باشه( که حتما داره ) ولی اینها بهانه هست برای اینکه به مقصد برسیم، برای اینکه به اون موقعیت مدنظر برسیم. بله از این موضوع نباید غفلت کنیم.
