فضای چند آیه آخر سوره فجر، فضای شفاعت هست؛ فضایی است که انسان ها نیاز دارند یکی بیاد کنارشون و اون ها را از تنهایی نجات بده
این فضای چند آیه ی آخر سوره ی فجر رو اگر بخواهیم از منظر نجات نگاه کنیم ، یک نجات دسته جمعی است . یه کسی در فضایی بسیار سخت میآد در کنار انسانها ، دسته جمعی انسانها رو نجات بده ، جماعت جماعت نجات بد . این فضا به نوعی همون مفهوم شفاعت است .
شفاعت یعنی چی ؟ شفاعت به این مفهومه در یک فضایی یه کسی تک و تنها می افته ، تک میشه ، در قیامت یک انسان با اعمال و رفتارهایی که داره ، و خدای نکرده اعمالش ، اعمال سوءی هست تنها باقی می مونه . اونجا چه چیزی نیاز داره ؟ نیاز داره که یه نفر بیآد کنارش .
ما بارها تجربه داریم (در کودکی در بزرگسالی) در شرایط سختی که قرار گرفتیم ، وقتی همین که رفیقمون اومده کنار ما به ما گفته فلانی ! من با تو هستم ، اصلا انگار دلمون آروم گرفته . همینکه این فرد میآدکنار آدم میگه فلانی من با تو هستم ، من کنارتو هستم تا آخر کنارت ایستادم ، گفتیم چه قدر خوب ، انگار بخش قابل توجهی از مشکلات آدم حل میشه .
حالا وقتی شرایط بسیار سخت تر میشه این احساس نیاز انسان بیشتر میشه که خدایا ! من تنها شدم ، تک و تنها. میشه یکی بیاد کنارم ؟
شفاعت اهل بیت (علیهم السلام) و خوبان از انسانها یعنی این . یعنی میآن کنارشون . شما میبینی یه کسی اومد کنار شما در اون شرایط سخت گفت فلانی ! تنها نیستی ، من هم با تو هستم .
اون فرد چی بود ؟
تنها بود . شفاعت صورت میگیره ، یعنی شفیعش میآد ، شفیع یعنی چی ؟ یعنی دومیش . یعنی دوتا میشن ،از تنهایی در میآن دوتا میشه .
«أعوذ بالله من الشیطان الرجیم ، بسم الله الرحمن الرحیم ، وَ الْفَجْرِ (1) وَ لَيَالٍ عَشْر ٍ(2) وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ(3)»
در این دوران «شفع» پررنگه . شفاعت و تنها بودن پررنگ هست . یکی بیاد کنار یه کسی که تنهاست قرار بگیره پررنگه .بله به نوعی اون آیات آخر سوره ی «والفجر» که صحبت شد ، فضای شفاعت دسته جمعی است . در فضایی که همه تنها هستند یه کسی میآد که در کنارشون قرار بگیره ، میشه شفیعشون ، همراهشون ، اونرو از تنهایی در بیاره .
شفیع ما اهل بیت ع هستند،بدون اهل بیت ع، ما تنها هستیم، در دنیا هم نباید «شفعاء من دون الله» اختیار کنیم، تنهایمون رو باید با اهل بیت ع پر کنیم
خب در انتها یک نکته عرض کنیم؛
ما اگر حضور اهل بیت (علیهم السلام) رو در کنارمون میخوایم بایستی بدون اونها اگر خدای نکرده تشریف ندارند ، بایستی تمام وجودمون احساس تنهایی کنه . وقتی امام (علیه السلام) کنارمون نیست تنها هستیم . فلانی احوالت چه جوره؟تنها هستم . اینکه بدون امام (علیه السلام) بدون اهل بیت (علیهم السلام) تنها هستیم رو بایستی در وجودمون پررنگ کنیم .
بعضی ها در دنیا و در آخرت و در مقاطع آخرتی سعی میکنند که تنهایی شون رو با چیزهای دیگری پر کنند ، در دنیا گاهی کم و بیش به زعم خودشون توفیق پیدا میکنند ولی در آخرت نمیشه . شفیعی در آخرت نیست إلّا بإذن خدا . هیچکسی از تنهایی در نمیآد مگر اینکه شفاعت کنندگانی از جانب خدا میآن و شافعت میکنند یعنی میآن در کنارشون قرار میگیرند ، میآن اونها رو از تنهایی در میآرن .
خب آخرت ادامه ی (نتیجه ی) رفتارهای دنیای ما است . ما در دنیا چه جوری از تنهایی در میآییم ؟
فلان جوان میگه من تنهاییم رو با فلان موسیقی پرمیکنم . خب این الان هست ولی در آخرت نیست . فلان جوان خدای نکرده تنهاییش رو با کارهای لغو و لهو پرمیکنه خب این در دنیا هست درآخرت نیست . یا فلان شخص تنهاییش رو با بسیاری دیگر از موضوعات دنیایی ، کارها و مشغله های دنیایی پر میکنه . این فرد «من دون الله» شفیع اختیار کرده ، حواسش باشه ، «شُفَعاءُ من دون الله» در آخر الزمان و در آخرت نیستند.
بیاییم و رفتارهامون رو ، منظرمون رو جوری قرار بدیم که از همین دنیا در همین فضای دنیا تنهاییمون رو با شُفَعاء خدایی پرکنیم.
فلانی ! تنهاییت رو با چی پرمیکنی؟ با امام رضا (علیه السلام) ، هروقت احساس تنهایی میکنم به یاد امام رضا (علیه السلام) هستم . هر وقت احساس تنهایی میکنم ، در این دنیا که ازم برمیآد میرم سراغ امام رضا (علیه السلام) ، به یاد ایشون میشم . چرا ؟ به امید اینکه إن شا الله در آخر الزمان در آخرت تنها هستم ایشون بیاد کنار من .
در دنیا با رفتن به سراغ ایشون در تنهایی هام ، عملا دارم از ایشون درخواست میکنم که :
مولای من ! می خوام در آخر الزمان ، در آخرت شما شفیع من باشید . در تنهایی های آخرت شما بیایید کنارم .
