اگر سمعو بصر و شهود بکار بیفتند ولی تعقلی صورت نپذیرد فایده ای ندارد؛ مقصود تعقل است
در بحث شهود و تعقل، یک مقدار که بحث رو به نظر قرآنی تر نگاه بکنیم، به نوعی بحث شهود، حداقل تا مراحلی بحث شهود ذیل بحث تعقل است. در واقع در دل تعقله. یه ابزاری است در دل تعقل. و البته تنها ابزار. اتفاق مهمی که باید بیفته تعقله. اگر شهود بکنی تعقل اتفاق نیفته، کار بی ثمریه. اگر بشنوی سمع بکنی،تعقل اتفاق نیفته کار بی ثمریه. اتفاق مهم اینه که تعقل اتفاق بیفته. یعنی هدف، انجام یک تعقل صحیح قرآنی است. صحیح که مد نظر قرآن هست. اون تعقل مهمه. اینکه اون موضوع برای شما عقل بشه. اینکه اون مسئله برای شما عقل بشه. اون مهمه. و الا با بصر بهش بپردازی ولی تعقل نکنی یا مسیر قلبت برای تعقل بسته باشه یا در تعقل شما خللی ایجاد شده باشه، اون بصره فایده نکرده.
