در نماز یک سفر روحی کنیم به نزدیکی اهل بیت علیهم السلام. محصول این سفر حسه، یک حال وهوا
...در نماز سفر کنیم به نزدیکی اهل بیت علیهم السلام. مثلا سفر کنیم به حرم امام رضا(علیه السلام)،نزدیک بشیم درنماز. با «الله اکبر» نماز سفر کنیم به اونجا، محصول این سفر چیه؟محصول این سفر حسه، یک حال وهوا.یک حس و حال و هوایی از حریم امام رضا(علیه السلام).
چه طور سفر کنیم؟عرض کردیم خدمت دوستان که معراج در این سفر با روح است،نه بافکر، نه باتصور. ما باید با روحمون سفر کنیم.یک سفری روحی....روح مثل «ریح»است مثل یک نسیم،یک نسیمی که در فضای امام مثلا امام رضا(علیه السلام)حرکت میکنه از این فضا عبور میکنه، وقتی عبور کرد،شما به این نسیم نگاه میکنی، میگی از اونجا تاثیر گرفته،این نسیم رنگ و بوی اونجا رو داره.نسیمی که وقتی در فضای حسینی جریان پیدا میکنه از اون فضا عبور میکنه،و رنگ و بوی اونجا رو پیدا میکنه.
مثلا یک توده ی هوای گرمی رو فرض کنید،یک نسیمی وقتی از اینجا عبور میکنه،فرض کنید ماهیتش همین جوری باقی بمونه،وقتی عبور میکنه از اون طرف که خارج میشه این نسیم گرم شده.شما میآی،(در ادامه اون بحثها که در نماز باید سفر کنیم)محصولش میشه چی؟میشه یک حس،یک حال و هوا در نماز و بخصوص بعد از نماز،لحظه به لحظه حس این نمازگزار از اون فضایی که هست بیشتر میشه،حس حسینی بودنش بیشتر میشه.
بعنوان مثال عرض میکنم خدمتتون ها مثلا فرض کنید وقتی نمازش تموم میشه انگارکه از یک روضه ی امام حسین خارج شده،ببینید چه حسی داره؟(بعنوان مثال عرض میکنم)،یا از یک جلسه ای که دو ساعت در مورد امام حسین(صلوات الله علیه)، معارف امام حسین(صلوات الله علیه)صحبت شده.اون گریه کرده،زاری کرده، حس گرفته،حال و هوا گرفته.چه حسی پیدا کرده؟نمازش که تموم میشه همون حس رو داره.چه طور این اتفاق می افته؟چون روحش سفرمیکنه.روحش در اون فضا میره،چه طور روحش به اون فضا میره؟چون روحش سبکه،روحش سنگین نیست،
مابایستی روحمون رو سبک کنیم،ارواح بعضی از انسانها سبک هست،دنبال بهانه است برای پرکشیدن.خیلی روضه نمیخواد وقتی مقابل او یک «حسین»میگی،روحش پرمیکشه،یک اباالفضل میگی روحش پر میکشه
مابایستی روحمون رو سبک کنیم،یکی از کارهایی که کردیم همون بحث زنجیرهاست،روحمون باید سبک بشه، سنگین نباشیم روی زمین.
ارواح بعضی از انسانها سبک هست،دنبال بهانه است برای پرکشیدن.خیلی روضه نمیخواد وقتی مقابل او یک «حسین»میگی،روحش پرمیکشه،یک اباالفضل میگی روحش پر میکشه،نیاز به روضه نداره،اورو بای د به زور بیاری پایین،او رو باید گاهی به زور به دنیا گیرش داد،نیاز نداره که او رو خیلی هل بدی که بره.صلواتی بفرستیم
نمازی که یک رفتن به حرم اهل بیت(علیهم السلام)است شما در لحظه به لحظه اون اوج میگیری، و این اوج رو حس میکنی.
بله! محصل این رفتار محصول این سفر و معراج در نماز باید یک حس باشه،یک حال و هوا، حسی که در نماز اوج میگیره.ببینید شما وقتی (همین سفر مادی)وقتی تشریف میبری مثلا حرم امام رضا(صلوات الله علیه)،وقتی وارد یکی از صحنه ها یا اطراف خود ضریح،وقتی وارد حرم ک میشی یک لحظه حس میکنی داری اوج میگیری،در حال و هوات و حست تاثیر داره،بعد این مسیر اوج گرفتن رو حس میکنی.وقتی وارد فضای حرم میشی مسیرت صعودی است رو به بالا.مسیرت نزولی نیست نمیگی من وقتی وارد حرم شدم خیلی در اوج بودم حالا که وارد شدم اومدم خیلی پائین.اینجوری نیست.بلکه مسیرت رو به بالاست،تا وقتی که اونجا هستی،مسیرت رو به بالاست.نمازی که یک سفر است نمازی که یک رفتن به حرم اهل بیت(علیهم السلام)است اینجوریه،شما در نماز لحظه به لحظه اون اوج میگیری،اوج رو حس میکنی.
گذشته خدمت دوستان عرض کردیم خوبه که بعد از نماز از خودمون بپرسیم که «کجا بودی؟چه خبر؟»حالا این رو بعنوان یک معیار و نشانه داشته باشیم،آدم به خودش نگاه کنه و بپرسه«من بعد نماز حال و هوام چیه؟»حسم چیه؟من الان نمازم تموم شد،چه حسی دارم؟چه حال و هوایی دارم.این ماجرا خیلی جالبه.وخیلی کابردی هم هست،یعنی ما میتونیم خودمون رو بیشتر محک بزنیم...
به ماه محرم مثل یک کوهستان نگاه کنیم،یک کوهستان محرم. محرم که شد بگیم کوهستان! من چقدر بهره میبرم؟چقدر نزدیکتر میشم؟چقدر بالاتر میرم؟چقدر ارتفاع میگیرم؟این رو میتونیم در میدان اقامه صلاه جلو ببریم.
حالا محرم میشه ما وقتی اینطوری در میدان نماز وارد شده باشیم، در محرم با نماز میتونیم جلو تر بریم.چه طور؟با یک نماز اول محرم، من باید حسینی بشم،باید روحم بره در کاروان امام حسین(صلوات الله عیله)،مثل یک نسیم در یک نماز ،ده دقیقه ،یک ربع،مثل یک نسیمی در فضای کاروان امام حسین(صلوات الله علیه)حرکت کنم و بعد از نماز حس کاروان امام حسین(صلوات الله علیه )رو داشته باشم،و بعد این فضا رو محافظت کنم،سعی کنم برمحافظت از این فضا،این حس رو در خودم حفظ کنم،به بهانه های مختلف،با ذکر یک موضوعی از کاروان امام حسین(صلوات الله علیه)در قلبم در دلم،اون حس رو حفظ کنم،در نماز بعدی تشدیدش کنم،به حریم امام(علیه السلام)نزدیکتر بشم،این شدنی است و این میشه،این همون مفهوم کوهستانه، به ماه محرم مثل یک کوهستان نگاه کنیم،یک کوهستان محرم.نگیم خب محرم چقدرجالب.عزاداری میکنیم،و سینه زنی میکنیم،ثواب هم زیاد داره.
نه!محرم که شد بگیم کوهستان.من چقدر بهره میبرم،چقدر نزدیکتر میشم؟چقدر بالاتر میرم؟چقدر ارتفاع میگیرم؟اینرو میتونیم در میدان اقامه صلاه جلو ببریم.
