یک چند تا مطلب عرض کنیم و این چندتا مطلب روبا هم یک جمع بندی ای داشته باشیم إن شا الله که بتونیم از معارف بهره ببریم.هدیه به پیشگاه اهل بیت(علیهم السلام)صلواتی بفرستیم.
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
نوع منظر انسانها و مومنین به مقولات خدایی در بهره بردن اونها از اون موضوعات تاثیر داره،بعنوان مثال منظر ما نسبت به قرآن چیه؟یک موقعی یک کسی با قرآن مثل یک شیء میت رفتار میکنه،مثل یک شیء بیجان ، مثل برخورد با یک کتاب زیبا ، کتابی دارای مطالب و معارف عمیق ، کتابی پراز نکته ها و ظرائفی مرتفع ،کتابی پر ازنکات، راهکارها ،روش ها و دینیّات زندگی . یه کسی منظرش به قرآن در همین حد هست،این فرد یک بهره ای از قرآن داره .
یه کسی منظرش به قرآن«کتاب حی»هست،شیءای حی،شیءای اثر گذار ، شیءای تصمیم گیر ، شیئ ای هادی ، شیءای ولی . این فرد از قرآن بهره هایی میبره که آن گروه اول ازاین بهره ها بسیار فاصله دارند . در تخیلشون هم این موضوعات نمیگنجه .
این منظر و این دودسته منظر فقط در قبال قرآن نیست،بلکه در قبال اهل بیت(علیهم السلام)هم هست،گروهی در رفتار،در عمل،رفتارشون نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) بگونه ای است که آنها رو «میت» میپندارند . عاشق اهل بیت هستند،به اهل بیت(علیهم السلام)محبت دارند ، خطاب به اهل بیت (علیهم السلام) صحبتها دارند ، به زیارت مرقدهای اونها میرن ، با اهل بیت(علیهم السلام)راز و نیاز میکنند،به اهل بیت(علیهم السلام)توسل میکنند،ولی منظرشون به اهل بیت(علیهم السلام) «میت» است.
کسانی هستند که سعی بسیار نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) دارند.بلند میشند و سختی راه رو تحمل میکنند به زیارت مزار اهل بیت (علیهم السلام) میرن ، چندروزی در آنجا ساکن میشن و به تزکیه نفس و به راز و نیاز و توسل و طلب شفاعت از اهل بیت(علیهم السلام)میپردازند ولی نگاهشون «میت» هست ، اهل بیت (علیهم السلام) رو واقعا و در عمل «میت» میبینند،رفتارهاشون حاکی از «میت» بودن اهل بیت(علیهم السلام)هست.
خب تا اینجا این بحث رو داشه باشیم یک نکته دیگر رو هم مطرح کنیم.
بسم الله الرحمن الرحیم؛ «لقاءرب» ، «دوران لقاء رب»
مومنین در دورانی که زندگی میکنند به دنبال «لقاءرب» هستند . لذا این دوران براشون گفته میشه «لقاء رب» ، «تحیتهم یوم یلقونه سلام» ، زندگیشون برای لقاءرب هست و در دوره ی لقاء ربشون براساس «سلام» زندگی میکنند . از ابتدا نگاهشون و گمانشون برای لقاءرب است . به سوی لقاءرب هست «الذینَ یظنونَ أنهم ملاقوا ربهم» باور شون اینه که رب رو ملاقات خواهند کرد . در این مسیر خیلی تلاش میکنند سعی میکنند ، اصلا زندگیشون رو براین اساس میذارن و ابزار لازم برای این نوع زندگی رو تهیه میکنند ، «تحیتهم یوم یلقونه سلام» باتوشه ی سلام در دوران «لقاء» زندگی میکنند .
ولی آیا این همه ی کار هست؟آیا خوبان از مومنین فقط به این بسنده میکنند؟آیا همه ی موضوع در «لقاء رب» همین هست؟
(نکته ای اینجا عرض کنیم؛)
نه ! همه ی موضوع این نیست . ما بحثی داریم با عنوان «جاءَ رَب» ؛ رب می آید .
إه ! شما میخواستی به سوب رب بری،برای لقا رب ، (حالا گفته میشه) رب میآد ؟ فرسنگها و کیلومترها از رب فاصله داری و بناست که به سوی او بری ؛ رب میآد ؟ رب خودش رو نزدیک میکنه ، میآد در نزدیکی ، نزدیک و نزدیک تر در کنار اون فرد قرار میگیره ، اینهم یک نکته .
یک صلواتی بفرستید .
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
پس ببینید دوستان ، نوع منظر ما و نوع معرفت ما و شناخت ما از موضوعاتی که بااونها ، با اون موضوع مواجه هستیم در بهره بردن ما خیلی تاثیر داره ، در نوع برنامه ی ما تاثیر داره ، در نوع عمل ما تاثیر داره .
برای اینکه این موضوع بیشتر جا بیفته خلاصه وار جمع بندی این موضوع رو در یک ماجرا عرض کنیم . ماجرای امام حسین(علیه السلام).جمع بندی این دو مقوله رو(هردو یک موضوع بود ها ! ما یک مفهوم رو دنبال میکردیم) «لقاءرب» - و «منظر حی» نسبت به اهلبیت(علیهم السلام) . منظر حی نسبت به مادر مهربان(سلام الله علیها) .
چرا کربلا؟چرا امام حسین به ماجرای کربلا تن داد ؟
در مورد این موضوع دلایلی مختلفی رو قبلا صحبت شده بود ، یک نکته هم با این دو نکته ای که قبل عرض شد در جمع بندی و استفاده از این دو نکته ،یک نکته هم پاسخ به این سوال مطرح کنیم .
«چرا کربلا؟»
چون نگاه مولامون امام حسین (علیه السلام) به رب خودشون ، و نگاهشون به سید ما رسول الله(صلوات الله علیه)به امیر المومنین و به مادر مهربان (سلام الله علیها) «حی» است . خب با این نگاه ایشون میخواد چی کار کنه ؟ امام (علیه السلام) دلتنگ مادر مهربان (سلام الله علیها) هستند ، دلتنگ سید ما رسول الله (صلوات الله علیه) هستند دلتنگ امیر المومنین (علیه السلام) هستند ، خب پس تشریف ببرید در حرمهای ایشان و زیارت کنید ، خب این نگاه خوبه اما مولی نگاهشون مرتفع تر هست .
میفرمایند که [صحنه ای برپا میکنم،صحنه ای ایجاد میکنم،که این بزرگواران خودشون تشریف بیارند] بیایند اینجا،به سوی «لقاء رب» ، به سوی لقاء مادر مهربان (سلام الله علیها) رفتن تا کِی؟صجنه این برپا میکنم که ایشون بیایند«وَجاءَ رَب»رب بیاد، بیاد همینجا ، بیاد در همین صحنه .
لذا صحنه ای برپا میکنند و در اون صحنه هست که هرآنکسی که امام حسین (علیه السلام) آرزو لقاء اونها رو داشت تشریف میآرن در اون صحنه . مادر مهربان (سلام الله علیها)ت شریف میآرن اونجا ، اونحا میفرمایند که «یا بُنَیَّ» اونجا در همون صحنه میآد کنار ایشون ، همونجا میفرماید که «یا ایتها النفس المطمئنه إرجعی الی ربک» بیا پیش خودم . (اگر فاصله خیلی دور باشه چه طوری بیا پیش خودم (معنی داره)؟)مولاشون اومده در همون صحنه،مولاشون اومده پیش خودشون.
برمحمد و آل محمد صلواتی بفرستیم.
اللهم صل علی محمد و آل محمد وعجل فرجهم
خب درس بگیریم ؛دوستان!جوری باشیم که پیرامونمون صحنه ای باشه که مولامون بیاد پیش مون . جوری رفتار کنیم در صحنه ای باشیم ، که مولامون امیر المومنین (علیه السلام) ،م ادر مهربان (سلام الله علیها) بِیان پیش مون ، بِیان به ما نزدیک بشن .
یک موقعی ما میدویم به جستجوی مادر مهربان (سلام الله علیها) که باید هم باشه ، در همین حین صحنه ای پیرامون مون هست،رفتارهامون به شکلی هست در صحنه هایی هستیم که مادر مهربان مشتاق اون صحنه است ، مشتاق حضور در آن صحنه است .
یه موقعی شما میدوی صدا میزنی «یااُماه» .
یه موقعی ایشون تشریف میآرن در صحنه ای در کنارشما میفرمایند که «یا بُنَیَّ» .
خوشا به حال اونهایی که در چنین صحنه هایی زندگی میکنند و در چنین احوالی هستند.
