بعد از این همه خوردن بر سر سفره امام کریم به خودمان بیاییم
ولی خب بعضی موقع ها مهمانی هستیم که میگیم میخایم یک عمر بمونیم.اینکه مهمان هستیم،ما اومدیم سر سفره ی امام(علیه السلام)ما رو آوردند سر سفر ه ی امام (علیه السلام)،رفتار ایشون رفتاری هست که مثل یک میزبان در قبال مهمانه،بدون توقع پذیرایی میکنند،هرکجا نشستی جلوت غذا میگذارند،یعنی دارند روی آدم رو کم میکنند،شما میری ده روز نشستی(حتی) اصلا بهت نمیگن؛« پاشو،پاتو بذار اون ور تر»باز جلوت غذا میگذارند، محبت میکنند.آقا! صد روزه اینجا من مهمان هستم،اینجا نشستم سر این سفره هستم،باز مثل یک میزبانی که انگار همین الان اومدی سر این سفره، تشنه و گشنه هستی،اونجوری باهات برخورد میکنند،محبت میکنند.لذا رفتار بر سر سفره ی رحیمیت خدا اینجوریه،عرضمون اینه که آدم بالاخره هر چقدر هم رو داشته باشه،یه کم باید بنشینه،تو خودش محاسبه کنه،بگه درسته من صد روزه بر سر این سفره(صد روز رو مثال عرض میکنم)نشستم،تمام این صد روز ،هر روز بهتر از دیروز با من رفتار شد،هرروز محبتها و نعمات و خدمتهایی که به من شد بیشتر از دیروز بود،خب من بالاخره یک ذره به خودم بیآم،یک کاری بکنم،یه تکونی به خودم بدم،اصلا یک چیزی رو من بر دارن بذارم اونورتر.
بعضی ها(مثال عرض میکنم این بعضیها رو،کسی از دوستان خدای نکرده فکر نکنه خودش جزء بعضی هاست)بعضی ها میبینی مثلا دو ساله بر سر یک سفره نشستند،میخورند،هرروز هربار محبتها بیشتر،بدون هیچگونه توقعی،انگار همین الان از راه رسیده،مهمهان بسیار عزیزی هست،چه جوری ازش پذیریی میکنی؟ماها اگر یه مهمونی بیاد سه روز بگذره دیگه حوصله مون سر میره،دیگه یواش یواش یه کارهایی میکنیم؛(مثلا میگیم این دفعه غذا رو کمتر بگذاریم،بلند شه بره،)یه جوری بهش بفهمونیم بالاخره باید بری.هربار محبتها سر سفره ی امام(علیه السلام)بیشتر میشه،انگار شما مهمان تازه از راه رسیده هستی،باید سال به تو محبت بیشتری بکنند،بعد دو سال میبینی این آدم رفتارش چی میشه؟میگه چه محبتهای زیادی،چقدر خوب محبت میکنند،چقدر خوب پذیرایی میکنند،این کل رفتارش همینه،میگه؛عجیبه،بر سر این سفره نعمات بیشتری نسبت به سفره های دیگر هست.طرف میگه آدم خوب میفهمه اصلا این سفره با سفره ها ی دیگه خیلی فرق داره.میگیم بعد دوسال؟!بعد چند سال این حرفه تو میزنی؟این رفتاره؟ طرف این حرف رو میزنه، امام (علیه السلام) پشت سرش به او محبت بیشتر میکنه،نمیگه؛إه!بعد سه سال تازه تو این حرف رو میزنی؟(نه! محبت بیشتر میکنند.)هیچ کس یک موقعی خودش رو جزء اون بعضی ها نگیره ها! خب التماس دعا صلواتی بفرستیم.
به دنبال خاصیت داشتن در حریم امام ع باشیم
یه مطلب عرض کنم، از سر سفره ی رمضان،سفره ی مهمانی خدا داریم میریم به سمت سفره ی امام رضا(علیه السلام)،سفره ای بسیار مرتفع،پرنعمت،پر از محبت،پر از نور،سفره ای که بهره بردن ازآن میتونه بسیار پرقیمت از سفره ای باشه که در رمضان ازش بهره بردیم.این آدم رو برمیدارن از سر این سفره،این سفره که تموم میشه میگن باشه شما فعلا محبت کن،همینجوری هم داری محبت میکنی و.....حالا مجلس بسیار بزرگ گرفته میشه،در اینجا نعمات بسیار زیادی هست تشریف بیارید اینجا،و ما عزم رفتن بر سر اون سفره رو کردیم،(داخل پرانتز عرض کنم؛فکر میکنم تو حرم امام رضا (علیه السلام )بود ،یک جایی نوشته؛کسی که عزم سفر به زیارت امام (علیه السلام)میکنه،از همون موقعی که عزم میکنه،همه ی گناهانش ریخته میشه،فکر میکنم تو حرمشون هم نوشتن).یعنی خیلی عظیم،شما از سر سفره ی رمضان،عزم میکنی بری بر سر سفره ی امام رضا(علیه السلام)،امام(علیه السلام)میگه بفرمائید،بعد تازه شروع میکنه میگه این دوسه تا خرده ریزه هایی که به تو چسبیده،اینها رو هم بریزیم پائین که شما میخای بیای سراین سفره بنشینی.بعد ما میگیم باشه،میایم سر این سفره مینشینیم،بعد از اون میگیم دیکه سفره کجاست؟یا مثلا میگیم،دیگه چه خبر؟خبری نیست؟ مطلبی نیست؟حرفی نیست؟غذا بوقلمون میگذارند جلوی بعضی از دوستان(تو عمرشون دوبار بیشتر نخوردن)بوقلمون میگذارند جلوشون،میخورن،بعد میگن ؛ببخشید،بلدرچین نیست؟اگر یه غذای گوشتی هم بدید خوبه ها!بلافاصله میگن؛باشه هست،بفرمائید این رو بخورید.فرهنک بهره بردن نوشیدن و خوردن خیلی خوبه ولی یک گام هست،یک بخشی از موضوعه،یک بخشی از رشده،یک بخشی از رفتاره،خیلی ها در طول تاریخ این فرهنگ رو داشتند،ولی انسانهای بی خاصیتی شدند،بی خاصیت شدند،شما نگاه کنید،این آدم چقدر بی خاصیت بود،چقدر خورد و بی خاصیت بود،کنار امام(علیه السلام)سالها خورد،چقدر بیخاصیت بود، سالها رفت مثلا در معارف، در علم ،رفت تلمذ کرد خدمت فلان امام(علیه السلام)،ولی بی خاصیت بود.خیلی هم تعریف کرده؛بله!این علوم رو از امام(علیه السلام)یاد گرفتیم،ایشون چقدر عالم هستند،این بحثها رو داشتند،اینرو داشتند. خب،تو چی شدی؟خاصیتت چی شد برای حریم امام(علیه السلام)؟
