سطح شهادت؛ شاهد ماجرای بزرگ امام حسین ع بودن با نور
1393/08/13
سطح شهادت؛ شاهد ماجرای بزرگ امام حسین ع بودن با نور
سه شنبه دهم محرم( عاشورا) 1436 هجری قمری- منزل آقای روزبه
یکی از سطوح پرداختن به ماجرای امام حسین ع سطحی هست که« صِدِّقِین» وارد اون میدان میشن و اون، سطح« شهدا» هست.« شهداء بعد از صدیقین» .
به ماجرای امام حسین علیه السلام در چند سطح میشه بهش پرداخت؛ یک موقعی شما میآی به مصیبت میپردازی، یک موقعی شما میآی در عرصه ی میدان امام حسین علیه السلام مثلا به اطاعت میپردازی یا به دفاع از امام علیه السلام میپردازی، به سربازی در لشگر امام علیه السلام میپردازی، خلاصه اینکه سطوح مختلف داره یکی از سطوحش سطحی هست که« صِدِّقِین» وارد اون میدان میشن و اون سطح« شهدا» هست( منظور شهدای به مفهوم اصطلاحی نیست بلکه شهدا به مفهوم قرآنی مدنظر هست) « شهداء بعد از صدیقین» .
صدیقون کسانی هستند که صدقشون آشکار شده یعنی ؛ یعنی کسانی بودند که حاضر بودند هم مالشون، هم جانشون، هم جان نزدیک ترین هاشون رو در راه خدا قربانی کنند و در این مسیر جزء صدیقین شدند. اینها میان در عرصه ای به نام« شهادت؛ شاهد یک ماجرای بزرگ» اینها با نور آشنا میشن.
این شهدا که صدق شون آشکار شده، صدق رفتارشون معلوم شده یعنی کسانی بودند که حاضر بودند هم مالشون، هم جانشون، هم جان نزدیک ترین هاشون رو در راه خدا قربانی کنند و در این مسیر جزء صدیقین شدند، بله این افراد که صدقِ( نه اینکه صدق رفتارشون) بلکه« صِدّیق» بودنشون، « صدِّق» بودنشون در اینکه هرآن چیز که دارند قربانی میکنند، هم مال، هم جان هم نزدیکترین افراد، هم خودشون هم جانشون، هم نزدیک ترین افرادشون رو قربانی میکنند، اینها میان در عرصه ای به نام« شهادت؛ شاهد یک ماجرای بزرگ» اینها با نور آشنا میشن.
چطور شاهد این ماجرا میشن؟چون نور براشون قرار میگیره، در نور خدا شاهد میشن.
خدا توفیق بده ما در سمتی، در جایی بایستیم که خداوند ماجرای امام حسین ع رو برای ما هم حساب کنه. این ماجرا برای تک تک اهل بیت علیهم السلام بعد از امام حسین حساب شد، اگر حساب نمیشد امامت ادامه پیدا نمیکرد. برای قبل هم حساب شد؛ اگر حساب نمیشد ماجرای انبیاء و رسل ادامه پیدا نمیکرد.
و اینکه وقتی عرض میشه که یکی از حال و هواهای ما در عزاداری ها این باشه که: خدایا! امام حسین علیه السلام در راه تو، در راه دین تو، در نظام بشر، در نظام عالم قربانی شد ، گفته میشه که این را از ما بپذیر ، رفتاری است که خداوند در قرآن مطرح میکنه ، بعضی ها دیر به این مطلب میرسند در قیامت و خدا ازشون نمی پذیره. اینکه عرض میشه که بپذیر، رفتاریست که خداوند انسان ها رو دعوت کرده و حتی انسانها در قیامت هم وارد انجام این رفتار میشن به این موضوع که جایگزینی بِدهند، «فِدیة» ای از جانب خودشون در پیشگاه خدا بِدَن. در قیامت برخی افراد میآن جایگزینی برای خودشون قرار بِدَن، فِدیة ای از جانب خودشون بِدَن، یعنی فدایی از جانب خودشون بِدَن، اما اونجا دیگه ازشون پذیرفته نمیشه.
مفهوم این نیست که کسانی که میگن خدایا! این ماجرا رو از ما بپذیر میخوان بِرَن پشت سر این ماجرا مخفی بِشَن، نه! اونهایی که این حرف رو میزنن کسانی هستند که خودشون جزء« صدیقین» هستند، به اینکه اموالشون رو بِدَن، جانشون رو بِدَن، جان نزدیک ترین هاشون رو بِدَن امتحان شدند و خداوند برصدق رفتارشون مهر تأیید زده.
لذا این نیست که میخوان برن پشت سر این ماجرا مخفی بِشَن، اتفاقا! میخوان برن پشت سر این ماجرا حرکت کنند، ماجرای امام حسین علیه السلام بزرگترین میدان حرکت هست، بزرگترین میدان حرکت به سوی الله هست، بزرگترین میدان« إلیه راجعون» ماجرای امام حسین علیه السلام هست، خداوند میفرماید که وقتی مصیبتی وارد میشه، اونها« إلیه راجعون» . خب بزرگترین مصیبت بزرگترین چیزی که اصابت کرده ماجرای امام حسین علیه السلام هست، پس بزرگترین میدان« إلیه راجعون» ماجرای امام حسین علیه السلام هست.
خب چه جوری« إلیه راجعون» ؟ با به دنبال خود این فرد بودن؛ « به دنبال امام حسین علیه السلام» ، در پی ایشون.
اینکه گفته میشه خدایا! این ماجرا رو از ما هم بپذیر یعنی ما رو هم پشت سر این ماجرا قرار بده، این ماجرا که اتفاق افتاده، اتفاق افتادنش به من و شما و کسی دیگر هم که مربوط نبوده، این ماجرا اتفاق می افتاده. خب ما چه کار کنیم؟ خدا توفیق بده ما در سمتی، در جایی بایستیم که خداوند این ماجرا رو برای ما هم حساب کنه. این ماجرا برای تک تک اهل بیت علیهم السلام بعد از امام حسین حساب شد، برای امام سجاد علیه السلام حساب شد، برای امام محمد باقر علیه السلام حساب شد، برای همه ی اهل بیت بعد از امام حسین علیه السلام حساب شد، اگر حساب نمیشد امامت ادامه پیدا نمیکرد، به پای اونها هم حساب شد، برای قبل هم حساب شد؛ اگر حساب نمیشد ماجرای ابراهیم علیه السلام ادامه پیدا نمیکرد، ماجرای انبیاء و رسل ادامه پیدا نمیکرد.
یکی از امتیاز های امت شیعه « قربانی شدن امام حسین علیه السلام» هست، امت شیعه در قیامت سربالا میگیره و عرض میکنه که: " ما بهترین فردمون رو، محبوب ترین فردمون رو، در راه خدا قربانی کردیم" .
یکی از امتیاز های امت شیعه « قربانی شدن امام حسین علیه السلام» هست، چه کسی در قیامت، چه امتی در قیامت میتونه سربالا بگیره و بگه ما بهترین فردمون رو در راه خدا قربانی کردیم، کسی نمیتونه اینکار رو بکنه در حالیکه امت شیعه سربالا میگیره و عرض میکنه که: " ما بهترین فردمون رو، محبوب ترین فردمون رو، در راه خدا قربانی کردیم" .
اینکه عرض میکنیم امت شیعه این رو میگن چون برنامه خدا هست ها! این نشون میده که برنامه خدا این بوده که امت شیعه سربالا بگیره، امت شیعه بالاترین امتها قرار بگیره لذا برنامه قرار میده که بهترین و محبوب ترین از افراد این امت در پیشگاه خدا قربانی بشه.
مثلا در ماجرای امام موسی کاظم علیه السلام داریم که خداوند دو راه در پیش پای امام موسی کاظم علیه السلام قرار داد یکی اینکه امت شیعه ی امام موسی کاظم علیه السلام عذاب بشن، دوم اینکه ایشون از دنیا بره، امام علیه السلام دومی رو پذیرفت، یعنی این وجه هم هست، ولی ماجرای قربانی شدن امام حسین علیه السلام خیلی عظیمتر از این بحث هاست.
