شهادت دادن به اینکه اهل بیت(علیهم السلام)اقامه نماز کردند،به معنی یک اعتراف،یک اقرار، یک معرفت است،یعنی پیدا کردن جای خود در نماز امام ع
چرا ما در ادعیه و روایات و کلام اهل بیت(علیهم السلام)دعوت شدیم به شهادت دادن به اینکه اهل بیت(علیهم السلام)اقامه نماز کردند؟عرض شد،این یعنی یک اعتراف،یک اقرار ،یعنی یک معرفت،یعنی پیدا کردن جای خودت.آقا جان!من چه کاره هستم که نماز بخونم؟من چه کاره هستم که اقامه نماز بکنم؟جای من در نماز شما باید معلوم باشه.نماز رو شما اقامه میکنی،زکات رو شما ایتا میکنی؛«أشهدُ أنَّکَ أقمتَ الصلاهَ،و آتیتَ الزکاهَ»من شهادت میدم که ،باورم اینه که،ایمانم اینه که،شما اقامه نماز میکنی.پس خودم چی؟اصلا خودم مفهوم نداره،در نماز امام نماز من مفهوم نداره،در نماز امام ،من مفهوم ندارم.امام نماز میخونه،پس من هم نماز میخونم.(نه!)دوتاست.
در ظهر عاشورا یک نماز خونده میشه و حنفائی،غرق در نماز امام
در ظهر عاشورا یک نماز خونده میشه،حنفائی،غرق در نماز امام.کسی بعد از ظهر عاشورا نمیگه که:خدا رو شکر یه نمازی خوندیم و...این حرفا نیست.بعد از ظهر عاشورا،بعد نماز ظهر و عصر عاشورا،اگر در میدان کربلا جلوی یاران رو بگیری،بپرسی نماز چی شد؟میگه شهادت میدم امام نماز رو اقامه کرد،نمیگه خودم نماز خوندم.خودت کجایی؟غرق در نماز امام.اگر قراره جریان صلاتی از جانب خدا به سمت مومنین باشه،شهادت میدم که این جریان رو، امام!شما راه انداختی،این جریا از دریچه ی وجود شماست،ما غرق در دریایی از نماز شما هستیم،غرق در سیلی از نماز شما هستیم،بله،مومنین به امام(علیه السلام)دعوت به این معرفت شده اند؛«أشهدُ أنَّکَ أقَمتَ الصلاهَ».اقامه نماز امام (علیه السلام)کل عالم رو پر میکنه،فلانی وقت نمازه! یعنی در این وقت نماز چه قدر غرق نماز امام(علیه السلام)میشی؟ کجای نماز امام (علیه السلام)می ایستی؟بله با توجه به این جمله ی«أشهدُ أنَّکَ أقَمتَ الصلاهَ»،تا الان دوتابحث مطرح شد،یکی درجات مصلین در عاشورا در کربلا،شهادت میدم نماز رو تو اقامه کردی،نماز مختص تو هست،اقامه نماز مختص تو هست،بقیه ی ای که اونجا نماز هستند اونا «الذین َعن صلاتهم ساهون»هستند،اونا «الذین هم یرائون»هستند،اونا فقط یه ظاهره،هیچ چی درش نیست.یه چیز پوشالی و پوچ هست.امام نماز مختص تو بود در صحنه ی کربلا.این یک بحث که صحبت شده بود.
وقتی در صحنه ی عاشورا وارد شدیم،نگاه میکنیم به درجات مصلین،نگاه میکنیم:؛إه! همه دارن نماز میخونن،جای من کجاست؟
بحث دوم همین مطلبی که الان عرض شد،وقتی در صحنه ی عاشورا وارد شدیم،نگاه میکنیم به درجات مصلین،نگاه میکنیم:؛إه! همه دارن نماز میخونن،جای من کجاست؟
اگر قراره نمازی باشه؛«عند بیتکَ المحرم»هست، در محضر این بیت هست؛ هرچند این منزلگاه ،در «وادی غیر ذی زرع »باشه، ما با تک جمله ی «أشهدُ أنَّکَ أَقَمتَ الصلاهَ»به درب خانه ی امام (علیه السلام) کشیده میشیم
نگاه میکنیم به سمت امام (علیه السلام)میگیم؛«أشهدُ أنَّکَ أقَمتَ الصلاهَ»،ایمان من اینه که اگر نماز هست پیش تو هست،اگر اقامه ی نمازی هست پیش شماست،اگر قراره بهره ای از نماز باشه پیش شماست،اگر قراره نمازی باشه؛«عند بیتکَ المحرم»هست.اگر قراره اقامه نمازی بشه در محضر این خانه است،در محضر این بیت هست.بله ابراهیم (علیه السلام)هم میفرماید«رَّبَّنَا إِنىِّ أَسْكَنتُ مِن ذُرِّيَّتىِ بِوَادٍ غَيرِْ ذِى زَرْعٍ عِندَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُواْ الصَّلَوةَ »اگر قراره اقامه نمازی بشه اونجاست،اگر قراره بهره ای از اقامه نماز شه،نزد این خونه ست،اگر خبری از اقامه نماز باشه اونجاست.بله ما با تک جمله ی «أشهدُ أنَّکَ أَقَمتَ الصلاهَ»به درب خانه ی امام (علیه السلام) کشیده میشیم.آقا جان اگر قراره نمازی اقامه بشه اونجاست.پس اونایی که رفتند مکه و نیامدند کربلا دارند چه کار میکنند؟برند تکلیف خودشون رو خودشون معلون کنند.اگر قراره نمازی اقامه بشه اونجاست.پس آدم در وجودش این موضوع رو پررنگ کنه«أشهدُ أنَّکَ أَقَمتَ الصلاهَ».شهادت میدم اگر بهره ای از نماز هست نزد شماست،اگر قراره بهره ای از نمازببرم بایستی بیام «عِندَ بَيْتِ»شما.
با این معرفت انسان حرکت کنه و بره به سوی وادی امام(علیه السلام)به سوی بیت امام(علیه السلام)به سوی خیمه های امام (علیه السلام)،به سوی منزلگاه امام(علیه السلام)هرچند این منزلگاه ،در «وادی غیر ذی زرع »باشه،هرچند این منزلگاه ،هرچند بیت امام در صحرایی بی آب و علف باشه،در صحرایی پر از سختی و گرما باشه،با این معرفت که اگر نمازی هسن اونجاست،اگر اقامه نمازی هست اونجاست،آدم حرکت کنه به سوی این بیت.
وقتی به مناسبتی در فضایی وارد صحرای کربلا و میدان کربلا و ایام مربوط به ماجرای کربلا میشه، با افراد مختلفی که در ظاهر نمازگزار هستند مواجه میشه،به خودش بگه اگر نمازی هست نزد امام هست،اگر نمازی هست در کاروان امام هست اگر نمازی هست،اگر بهره ای از اقامه نماز هست در کنار خیمه های امام(علیه السلام)هست هرچند این خیمه ها در محاصره هستند هرچند سختی ها،در آنجا خیلی زیا شده،هرچند اگر کودکان مون رو با خودمون به اونجا ببریم،سختی هست تشنگی هست ،اسماعیلها به تشنگی می افتند،اسماعیلها به ذبح کشیده میشن،ولی اگر بهره ای از اقامه نماز هست اونجاست،آدم با این معرفت جهت نکاهش رو و جهت مسیرش رو عوض میکنه در میدان کربلا به سمت خیمه گاه امام(علیه السلام).صبر کنید من هم بیام،صبر کنید بذار من هم بیام،منم بیام داخل،من هم بیام در این وادی غیر ذی زرع.
باید واردکاروان امام(علیه السلام) بشیم، برای اقامه نماز،«لِیُقیمَ الصلاه»، برای پیدا کردن جای خود، در نماز امام ع
آدم بره و در کاروان امام(علیه السلام)وارد بشه برای اقامه نماز،«لِیُقیمَ الصلاه».وقتی این فرد بله این فرد اینجوری وارد کاروان امام (علیه السلام)میشه، «لِیُقیمَ الصلاه»در کاروان امام(علیه السلام)با امام (علیه السلام)بیشتر آشنا میشه،دوباره وارد درجه ای بالاتر از این معرفت مطرح شده میشه،این تک جمله«أشهدُ أنَّکَ أَقَمتَ الصلاهَ»،من اومدم اینجا برای نماز برای اقامه نماز،ولی وقتی وارد کاروان شدم ،وقتی با فضای کاروان آشنا شدم،میببینم که فقط یک نماز هست و اون نماز شماست،نماز شما ای امام!و من بایستی جایگاهم رو در نماز شما پیدا کنم.
در این فرهنگ اگر رشد کنیم اون موقع روضه ی ما نماز ماست، جنس روضه ی امام(علیه السلام)بایستی به شکلی باشه که ما رو به سمت فضای «راضیه ً مرضیه »بکشونه.
در این فرهنگ اگر رشد کنیم اون موقع روضه ی ما نماز ماست.می خوای برای امام (علیه السلام)روضه بخونی؟ بایست به نماز.میگیم نماز میخوانم،ذیلش،عوض میکنیم،همین مفهومه،روضه میخوانم.بله جنس روضه ی امام(علیه السلام)بایستی به شکلی باشه که ما رو به سمت فضای «راضیه ً مرضیه »بکشونه.مجلس یا فضای یا رفتار روضه ی امام (علیه السلام) بایستی جنسش به شکلی باشه که مخاطب چند آیه ی آخر سوره ی فجر باشه،در اون روضه بایستی ندای « يَأَيَّتهُا النَّفْسُ الْمُطْمَئنَّةُ »جاری باشه،حاکم باشه.يَأَيَّتهُا النَّفْسُ الْمُطْمَئنَّةُ(27) ارْجِعِى إِلىَ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً(28)
روضه ی امام(علیه السلام)یعنی پیمودن راه به سوی صاحب صدا،به سوی ربی که « رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً»است
روضه ی امام(علیه السلام)یعنی پیمودن راه به سوی صاحب صدا،به سوی ربی که « رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً»است.روضه ی امام (علیه السلام)یعنی چی؟یععنی پیمودن راه.کدام راه؟راهی به سوی«رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً»، فضایی بابی به سوی « رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً».، روضه ی امام(علیه السلام)یعنی لبیک به ندای « يَأَيَّتهُا النَّفْسُ الْمُطْمَئنَّةُ»،لبیک به این ندا یعنی روضه ی امام حسین.
روضه ی امام حسین(علیهالسلام»یعنی عملی که رجعت کنندگان به سوی رب«« رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً»، انجام میدن.
دوستی میگه که فلانی ها!بچه ها!دوستان!بنشینیم یک مجلس روضه ی امام بگیریم.اولین سوالی که در ذهن آدم میآد اینه؛مگه ندای يَأَيَّتهُا النَّفْسُ الْمُطْمَئنَّةُ»میآد؟مگه ندای «ارْجِعِى إِلىَ رَبِّ»میآد؟روضه ی امام حسین(علیهالسلام»یعنی عملی که رجعت کنندگان به سوی رب«« رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً»، انجام میدن.
