در شخصیت مهدوی بسندگی وجود نداره بلکه بندگی هست، عبد بودن هست، در وسعت زیاد. این نیست که خب خدایا شکر، هفته‌ای یک بار یک جلسه قرآن میریم، یک احساس آرامشی بهمون دست میده، نه این اسمش بسندگی هست. شخصیت مهدوی میگه که من خدا را شکر می کنم خدای متعال راهی باز کرد که من در مجموعه قرآنی باشم، در جلسه قرآنی باشم، من باید ساخته بشم، من نباید در این نقطه متوقف بشم، من باید پر خاصیت بشم، من باید جهاد کنم، حالا چه میزان از دستش بر میاد، چه توفیقی پیدا خواهد کرد. مقوله بعدیِ اول این نگاه رو به خودش داشته باشه.
